i have a cure for that endless erection: castration. i've no idea how this won whatever awards. 5 s tn98 13

4,5 Un monstre, el Monzó.5 s rogerestavagafat3 Read

"[...] no devia, en un cert estadi, produir un progressiu atrofiament del cervell que li fes pensar totes aquelles bajanades?"...3 s Roviragrao258

Abans de dir res més, deixaré clar que sempre és un plaer llegir a Quim Monzó i fer-ho en català. Però crec que li funcionen millor les històries curtes que les més extenses, com aquesta.

Ho he passat molt bé amb la lectura, però no m'ha sorprés tant com altres vegades. En qualsevol cas, és una lectura amena i entretinguda, amb els típics personatges de Monzó que no saben massa bé quin és el seu lloc al món.2 s David Zúñiga Artigas40 1 follower

Un home amb una erecció perpètua. Molt humor negre, escenes sexuals i transgressió. Una lectura molt lleugera.1 Ernest43 1 follower

Una manera de perdre el temps amb estil.1 Zapatoo150 2

Ramon-Maria, Orchestertrompeter im fortgeschrittenen Alter, gelingt es in mehreren Anläufen bei einer erfolgreich verlaufenden Verabredung mit seiner Cabaretschauspielerin einen hochzubekommen. Das sich über mehrere Anläufe ziehende Scheitern, das verzweifelte Bemühen wird begleitet von Ekel, von der Projektion seines Scheiterns auf die Frau und ihre Vagina, die als Ort von Gewürm, von Schwefel und Höllenvisionen, wie auch anatomischer Distanz wird.
Erst dieses Scheitern, das Verzweifeln an der eigenen Potenz, lässt den Roman Faustisch werden und verschafft Ramon-Maria eine Dauererektion, die er bis zu seinem Tod nicht verliert.
Er nutzt dieses Leben also wie erwartet, mit seiner unerschöpflichen phallischen Macht ausgestattet. Die Mitteilung zweier Ärzte, die er nach längerem Zögern und einigem Zureden aufsucht, dass er an einer tödlichen Krankheit leide und nur noch wenige Wochen habe, bricht sein ausschweifendes Sexualleben nur zwischenzeitlich mit Phasen der Verzweiflung.
Ergänzt wird die Geschichte über ihn durch die Erzählung von seiner liebesdurstigen Stieftochter Anna-Francesca, mit der er sichtlich distanziert und von ihrer Seite voller Abneigung, in dem Haus seiner verstorbenen Frau wohnt. Diese versucht sich in pubertärer Unersättlichkeit vielmehr an zahlreichen Liebesbeziehungen, an ihren sich wechselnden Gefühlen und immer wiederkehrender Nähe- und Distanzierungsversuche ohne über Oralsex und Petting hinauskommen zu lassen.
Die parallel erzählte Geschichte, sich allmählich steigernd, verweist auf einen Showdown, den man sexualisierter erwartet als er kommt – die sich steigernde Wut, die sich unauflösbar in Anna-Francesca frisst, lässt sich schließlich erst mit dem Tod Ramon-Marias beenden. Er selbst erwartete ihn ja ohnehin.
Ein wenig ließ mich der Roman nach einem gut geschriebenen Beginn zurück – als kürzere Erzählung hätte er wohl besser funktioniert. So bleibt die Andeutung an das große Vorbild, verläuft sich aber allzu sehr. Und verliert dadurch auch leider etwas zu viel an Humor. catalan roman1 André2,478 19

Citaat : Doordat het bot uit de penis verdween, kon die in toevang toenemen als het van pas kwam en zo nodig weer inkrimpen. En alle geslachtsorganen werden hypergevoelig en de duur van de coïtus: de mens was de wellustigste van alle apen, en de prijs die gij ervoor moest betalen was het opgeven van de permanente erectie.
Review : Quim Monzó (Barcelona, 24 maart 1952) is een Catalaans schrijver en journalist. Hij schrijft in het Catalaans maar publiceert ook journalistieke stukken in het Spaans. In het begin van de jaren zeventig schreef Monzó reportages over Vietnam, Cambodja, Noord-Ierland en Oost-Afrika voor kranten in Barcelona. Naderhand schreef hij over Praag en Boekarest gedurende de val van het communisme, over de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, over Israël tijdens de tweede intifada... Zijn journalistiek werk en zijn verhalen hebben een ironische toon. Een van zijn reportagebundels, Catorze ciutats comptant-hi Brooklyn, is opmerkelijk vanwege de beschrijving van New York tijdens de dagen onmiddellijk na de aanslagen van 11 september. In 2007 kreeg hij de opdracht de openingsrede te houden op de boekenbeurs van Frankfurt (Duitsland) die in het teken stond van de Catalaanse cultuur. Hij schrijft een veelgelezen dagelijkse column in La Vanguardia. Zijn eerste roman verscheen in 1976. Begin jaren tachtig woonde hij in New York en had hij een beurs om de hedendaagse Amerikaanse literatuur te bestuderen. Hij heeft regelmatig meegewerkt aan radio- en televisieprogramma's. Hij schreef samen met Cuca Canals de dialogen van de film Jamón jamón, van regisseur Bigas Luna. Hij heeft één theaterstuk geschreven: El tango de Don Joan, met Jérôme Savary. Hij heeft romans, verhalen en gebundelde artikelen gepubliceerd. Zijn boeken zijn in meer dan twintig talen vertaald. Hij heeft verschillende prijzen gekregen: de Prudenci Bertrana romanprijs, de El Temps romanprijs, de Ciudad de Barcelona verhaalprijs, de Lletra d'Or prijs, de Maria Àngels Anglada prijs, de Premi Nacional de Literatura en, vier keer, de Prijs van de Kritiek, die Serra d'Or toekent. In 1989 verscheen van hem La magnitud de la tragèdia, een schrijnende Catalaanse komedie over liefde en haat, lust en eenzaamheid. Het verscheen voor het eerst bij Meulenhoff, uit het Catalaans vertaald door Frans Oosterholt in 1997 en werd nu herruitgegeven bij Uitgeverij Brooklyn die zich vooral richt op het heruitgeven van boeken, juweeltjes, die om onbegrijpelijke redenen al lange tijd, vaak al generaties lang, niet leverbaar zijn.



De omvang van de ramp brengt ons het verhaal van de trompettist Ramon-Maria die er eindelijk in slaagt de vrouwelijke vedette van het theater waar hij werkt te versieren. Maar eenmaal in bed blijkt hij tot geen enkele daad in staat. Uit woede roept hij de duivel aan. En zie, vroeg in de volgende morgen rijst zijn lid en slaagt hij erin met de bevallige vedette te vrijen. Die aan de duivel afgesmeekte erectie heeft echter een onvermoed nadeel: de trompettist komt er niet meer van af! De erectie blijkt een symptoom van een dodelijke ziekte: Ramon heeft nog maar zeven weken te leven. Zijn toekomstperspectief vernauwt zich, wat nu niet gebeurt, gebeurt nooit meer. Hij besluit zoveel mogelijk te halen uit de tijd die hem nog rest. Hij wil elke dag een ander mens uitbeelden. Zo wordt hij crimineel, doetje, zuurpruim, potloodventer, toerist, straatmuzikant en godsdienstwaanzinnige. En ondertussen vraagt hij zich vertwijfeld af waar hij zijn gruwelijk lot aan te danken heeft. In De omvang van de ramp richt de auteur zijn pijlen in de eerste plaats op de seksuele prestatiedrang waaraan mannen in een machocultuur ten prooi vallen. Hier wordt duidelijk dat De omvang van de ramp meer is dan een trefzekere, tragikomische ontmaskering van de mannelijke potentiemythe alleen. In een directe, zeer toepasselijke stijl maakt Monzó de lezer deelgenoot van de commotie van zijn personage, nadat deze het nieuws over zijn dodelijke ziekte heeft vernomen. Wat begint als een studie naar de buitensporige erectie van Ramon, groeit uit tot een absurde zedenschets. Hiertoe grijpt Monzó terug naar een grote traditie in de Spaanse literatuur, het surrealisme. Tussen de regels beluister je klanken van Kafka of Dostojevski. De meeste stervelingen zullen zich wel eens afgevraagd hebben wat zij zouden doen, als ze te horen kregen dat ze nog maar kort te leven hadden. Maar Monzó wrijft je deze ogenschijnlijk obligate vraag zó genadeloos onder de neus dat je niet kunt volstaan met vrijblijvende antwoorden. Hij doet je Ramon-Maria's wanhopige zoektocht intens meebeleven. Subtiel verweven met deze kant van het verhaal is de moeizame relatie van Ramon-Maria met zijn stiefdochter Ana-Francesca, die na de dood van haar moeder een grondige hekel aan hem gekregen heeft. Hoewel ze in hetzelfde huis wonen, is van 'samenwonen' allerminst sprake. De onderlinge wrok loopt zo hoog op dat de stiefdochter zich uitgebreid verdiept in hoe je iemand zoal om zeep kunt brengen. De omvang van de ramp heeft een haast filmische vertelstijl en is niet direct een literair hoogstandje, maar dat doet aan de waarde van dit boek weinig af. Juist doordat hij beladen thema's als seks en liefde, leven en dood, eenzaamheid en samenleven, in zo'n meeslepend, ongepolijst verhaal zijn gegoten, wordt het boek er nog rijker door. Losjes verweeft Monzó grote levensvragen met de merkwaardige wandel van Anna en Ramon. Soms macaber, zoals bij de anatomische gedetailleerdheid van zijn observaties. Maar wel geeft hij een sublieme beschrijving van de eerste liefdesdaad van Anna-Francesca, die leest als een wetenschappelijk betoog, dat vol electriciteit en ook wel tederheid zit. De omvang van de ramp is verschenen in een dozijn talen en wordt alom geprezen als een meesterlijke parodie en een proeve van verbluffende vertelkunst en daar sluit ik me wat graag bij aan.
NevaAuthor 53 books571

Can't understand the hype around Monzó. He basically writes about body parts and intercourses, most of which unsatisfactory - although said this, it sounds quite more interesting than it is. He is trying to be ironic and cynical, but he is just obvious or at best sounds somebody dressed in a kitschy way who is commenting on the kitschy way other people are dressed in. Anyway, the only thing I can state for sure about this author after 3/4 of this book and some 20 short stories by him, is that I will remember how I was reading and forgetting at the same time. No more intents in this life.couldn-t-finish-it1 Gurldoggie432 3

Though definitely an intriguing mix of ribald humor and bleak morality, this book ultimately feels a joke carried a bit too far. I much prefer Monzo's short stories which are replete with provocative ideas and strange characters which push a reader from his comfort zone but don't overstay their welcome.1 Andytheo0803

I read the Catalan version - in fact it was the first Catalan book I read (after a friend recommendeded this author to me)! I think it's one of those authors whose style you love or hate. I fall in the former camp!1 Galina160 138

???? ?? ????????, ?? ?? ????????? ???? ?????? ????? - ?? ???? ????????? ??????? ????? ?? ???????? ????? ????, ??? ?????????? ??????????, ????????, ????????? ?? ?????? - ???? ??????. ?? ?? ?????? ??? ?????.2014 ????????-?????? ??????????-?????1 David Mayol1 reviewRead

És una novel·la dels anys 90, potser la més popular de les escrites en llengua catalana. L'autor, Quim Monzó, és l'escriptor que més llibres ven en aquesta llengua.This entire review has been hidden because of spoilers.Show full review1 Keval163 4

amusing, to say the least.western-europe1 Oriol25 2

So, so, sooooo good!1 Arnau Duran105 27

Un estil peculiar, estilísticament m'ha atret. Cruïlla de camins entre erotisme, ironia, cinisme i un sense-sentit general. La segona meitat s'allarga massa.catalan-literature1 Kaj Peters404

Hoe er een hele mythologie is ontstaan rond dat kleine stukje mannenlichaam. In deze tragikomische Catalaanse roman 'De Omvang van de Ramp' (1989) krijgt trompettist en notoir rokkenjager Ramon-Maria zijn geslachtsdeel niet omhoog als hij net een begeerde operadiva heeft geschaakt. In de grappigste passage beschrijft Quim Monzó (vol bombast en opgeklopte emotie) hoe een hemelschreiend noodlot neerdaalt op zijn impotente hoofdpersoon. Er zijn niet genoeg hyperbolen om de karikaturale pathetiek te omschrijven van mannelijkheid en man-zijn in traditionele zin: als iets wat valt af te meten aan bedprestaties en competitiedrift. Waar een begripvolle, empathische en sussende vrouwenblik als een vernederende dolksteek binnenkomt, omdat het liefdesspel niet meer volgens de regels gespeeld wordt. Ramon-Maria roept de duivel aan en de ochtend erop gaat het bloed weer stromen. Maar nu zit hij opgescheept met een erectie die niet meer weggaat én die ook nog de aankondiging blijkt van een (fictieve) terminale ziekte. Nog meer pathetiek, nog meer opgeklopte emotie over een man die zijn plek in de wereld verliest.

'De Omvang van de Ramp' (1989) voelt een beetje als een Brusselmans waar tragiek en klucht zo dicht bij elkaar liggen, dat nooit duidelijk wordt welke emotie Monzó probeert op te roepen. Het stijlmiddel van de hyperbolische, bombastische overdrijving wordt te snel een vermoeiende herhaling van zetten. Het helpt ook niet dat het perspectief sluipenderwijs verplaatst wordt van Ramon-Maria's existentiële penisproblemen naar de eerste seksuele ontmoetingen die stiefdochter Anna-Francesca heeft met het andere geslacht. Al vind ik het een aardige vondst dat deze twee personages, die overduidelijk veel invloed op elkaars leven hebben, geen directe interactie hebben. Ook seksueel zijn ze elkaars gelijken én tegengestelden: hij draagt de eenzame consequenties van zijn impulsen als mannetjesjager, terwijl zij moet leren wie ze tot haar lichaam wil toelaten en wie niet. En hoewel puberkenau Anna-Francesca alles wil loslaten wat doet denken aan Ramon-Maria, staat ze dichterbij diens karikaturale mannenidealen dan ze zelf denkt. Het is jammer dat het spanningsveld tussen stiefvader/stiefdochter uiteindelijk meer narratieve slimmigheid blijft dan geloofwaardige karakterpsychologie. Hun conflict dooft als een nachtkaarsje in een onsubtiele en voorspelbare finale.vertaald Maite MateosAuthor 7 books28

El humor negro y la ironía impregnan esta novela de tono sarcástico que explora las profundidades del alma humana a través de personajes como el de Ramón María o el de Ana Francesca, a los que el autor catalán dota de un cinismo y una perversidad que escapa del ámbito de los pensamientos para plasmarlo en una realidad ficcionada de forma extremadamente visual, donde se relata, con todo lujo de detalles, desde la fisiología de la excitación sexual hasta todas las formas posibles de acabar con la vida de una persona, tema este último que a mí, personalmente, se me antojó extremadamente desagradable.
La narrativa obscena y pornográfica de Monzó es equiparable a la de Henry Miller y Philip Roth, sin ninguna duda. Y si cabe, más irritante y contrastadamente divertida.
Los nombres de los personajes de la novela, en su práctica totalidad, salvo alguna excepción, son nombres compuestos y ridículamente rimbombantes, pensados en clave de humor para...

Leer la reseña completa en:
https://librosmagazine.wordpress.com/... Marc Soler132

En Ramon-Maria, un trompetista que treballa en un teatre de Barcelona, es desperta un dia amb una erecció permanent. Aquesta és la síntesi que puc fer de l'argument del llibre. Sembla absurd? Ho és, però està molt ben portat.
M'agrada molt la combinació de comèdia, tragèdia i cinisme que fa servir Quim Monzó a les seves novel·les. També té un punt fort de "anem a fer que el lector es senti incòmode" que ha provocat que em costi acabar el llibre. En dues seccions diferents he estat a punt de deixar-lo a mitges perquè se'm feia massa dur seguir llegint. No per pena, però per malestar. De totes maneres, suposo que aquesta era la intenció, i la història és tan original com absurda, sobretot l'argument principal.
Edito per afegir el següent: dins del marc "chorra" que planteja la història, acabes reflexionant sobre la vida i com aprofitar-la. El llibre et recorda constantment que la vida és finita i fugaç, i això fa que et plantegis si realment l'estàs aprofitant bé, o si només estàs sent un element passiu dins del teu propi món. Carpe diem, que diuen2022 Jordi Sarradell2

Ridículament divertit i fastigós, alhora.

"Ah! Morir, dormir; res més que això, i amb un son aturar els sofriments del cor i els mil dolors connaturals heretats per la carn. Això fóra un final a desitjar devotament. Morir, dormir: dormir i potser somiar; aquest és el destorb, perquè els somnis que habiten en el son de la mort (un com ja ens hem desprès d'aquesta pell mortal) ens imposen respecte. És aquest pensament que dóna a la calamitat una vida tan llarga, perquè, si no, ¿qui podria aguantar les fuetades i les burles d'aquests temps, l'insult de l'opressor, l'ultratge del superb, el sofriment de l'amor menystingut, la lentitud de la justícia, la impertinència dels poderosos, i el desdeny que el mèrit pacient rep dels indignes, si pogués ell mateix saldar el seu compté amb una simple daga?" Rafel15

Al principi em va costar d'enganxar-m'hi i se'm va fer un pèl feixuc, però a mesura que avançava em va enganxar. Un altre molt bon llibre de Monzó que, encara que potser no ho sembli o pugui semblar banal, et fa reflexionar profundament sobre la vida (quina cosa tan genèrica, eh). Doneu-li marge, ho agraireu. Arnau Orengo2 1 follower

Comença amb una premissa interessant, digne dels seus relats curts, però al cap d’una estona decau l’interès, ja que la gran majoria del llibre es basa en sexe i poc més. No he empatitzat amb cap dels personatges i se m'ha fet llarg, especialment alguns capítols que Monzó detalla en excés.
M'havien encantat els seus relats curts i aquesta novel·la m'ha decebut. LucianTaylor195 2

About ironies in life. About misunderstandings, about unsatisfied sexuality, about death. José BlancoAuthor 7 books64

Una novela sobre el paso del tiempo y la muerte con el estilo inconfundible de Monzó.libros-de-humor Nil BacarditAuthor 1 book9

La magnitud de la tragèdia és una novel·la intel·ligent, que combina el relat eròtic amb la ironia del desig, les relacions, la mort, i el sentit de la vida. Voro428 2

Parece compartir gustos literarios con Ferran Torrent, sexo explícito en catalán a mansalva como principal reclamo de lectores en la España de los 80. Jon49 2

De lo millor que he llegit en català. M'ha deixat amb moltes ganes de Quim Monzó. Oriol Castells51

Un tip de riure, imprescindible Alberto Gallardo Mtz.34 1 follower

Una trama sencilla de rencor y envidia con un final sutil. catalanes contemporáneos novelas Laia9

Autor del comentario:
=================================