?? ??? ????:
?????? ????? ??? ?? ???? ?????? ?????????... ???? ?? ??????? ?? ???? ?? ?? ??????? ??? ?? ???? ???????? ???? ?? ??? ???? ???? ?? ????? ???? ?? ???? ?? ??????. ??????? ?? ???? ???? ????? ??? ?? ?? ????? ?? ?? ?? ?? ??????? ?? ???? ??????? . ??? ?? ???? ?????? ? ?? ??? ?? ??? ?? ?????? ???????? ?? ????? ???? ? ??? ???? ?? ???? ???? ???? ? ??? ?? ??? ??? ??????? ?? ????? ???? ?? ???? ???? ???? ????? ???? ??? ?????? ???? ??????? ? ????? ?? ??????? . ????? ?? ????? ????? ???? ??? ?? ?????? ??? ????????? ?....32 s Asl? Can727 246 Read

Nevrasteni. Nevrasteni. Nevrasteni.
Knut Hamsun edebiyat?na ve karakerlerine sinmi? hissin güzel bir tasviri; nevrasteni. Bunu kitapta da s?k s?k tekrarl?yor kitab?n karakteri olan Knut kendisi için. Knut Hamsun'un bu nevrasteniyi anlat?rken okuru da nevrasteniye kapt?racak derecede ba?ar?l? oldu?u aç?k. Özellikle Açl?k'da çok belirgindi bu hal, Sonbahar Y?ld?zlar Altnda'n?n nevrastenisi daha yumu?ak, daha kontrollü ve daha az çoskulu. O yüzden Açl?k'? okurken oldu?u gibi yormad? beni.14 s Paula Abreu Silva308 86

4,5 *ed-cavalodeferro noruega premionobel11 s Steven R. Kraaijeveld511 1,844

”My dear sir, I said to myself, weren’t you the one who was going to seek out the quiet life and healthy people, and regain your peace of mind?” Knut Pedersen is a middle-aged man from the city who, after some misfortune, probably at the hand of a woman, retreats into the countryside. He wanders from place to place, accepts whatever job happens to be on offer at the local farms, meets a variety of people, sticks with some while leaving others behind, wandering, wandering, wandering, only to end up in the city again because of a woman. It might sound dull, but out of Hamsun’s pen, it shines.


hamsun literature scandinavian9 s charta306 5

La vita come bolla
Sebbene vituperata dalla maggior parte dei lettori, questa è un'opera paradigmatica, che a latere rientra a pieno titolo nel genere consigliato dagli "psi" (psicologi e/o psichiatri, fate voi) ad amici delusi o pazienti in via di guarigione.
Voluta e autobiografica cattedrale del fascinoso mito del viandante, mostra con toni di grande poesia la fallacia del perenne itinerare. Paradossalmente più si mostra il sublime dell'incessante fantasticare del protagonista, il suo bambino stupirsi davanti alla bellezza di un frullo d'ali, di un suono sconosciuto, di un colore acceso o della forma di una mano, più questo, nella rapida capacità di passare oltre mostra l'essenza vampira di chi, per essere, ha bisogno di succhiare costantemente il nuovo e l'inatteso senza costruire, senza trasformar(si), ma solo collocandolo, una volta resolo scheletro, in un personale museo.
Non c'è una fantasia che rielabora immagini portando intuizioni e scoperte, ma un perenne fantasticare che cerca oggetti (animali, cose, persone, edifici, luoghi: tutto diviene res con Knut) con cui cibare le proprie aprioristiche e fameliche aspettative, con cui riempire le proprie idealizzazioni (Knut non vede davvero chi o cosa ha davanti a sé ma lo ridisegna secondo il proprio gusto).
Il libro gronda romanticismo che sa arrivare al volo pindarico, ma restando astratto e freddo. Amore che è solo personale idea dell'amore, in cui incastonare, letteralmente, l'umana di turno che - per sua sfortuna - ha colpito l'occhio e la fantas(ticher)ia del nostro.
Ossatura del tutto è la ribellione, purtroppo velleitaria e apparente perché solo mal mascherata in verità è fuga da sé stesso, occasionalmente travestita da nichilismo.
Si avverte la profonda castrazione di chi non si mette mai realmente in gioco, mai sposa una causa, mai si batte per qualcosa ma resta ai margini, terrorizzato dal timore che un suo autentico agito possa fallire e insieme beandosi dell'interesse iniziale che questa illusoria figura di outsider sa creare.
Scorrono però incessanti le primavere: Knut cerca di fermare il tempo aggrappandosi a gioventù femminili che, consumata la vampirizzazione, collocherà nella sua galleria di ricordi, spolverata con cura maniacale, e ostentando un cinismo che maschera il timore di un corpo che inizia a perdere colpi.
Una storia ben scritta, apparentemente sconclusionata e molto triste perché spesso vera.
L'autore ha rappresentato magistralmente un campione diffuso di (maschile) umanità.de-compra europa narrativa8 s Nguyet Minh194 119

Luôn là nh?ng khu r?ng, nh?ng ?i?n trang và nh?ng công vi?c nông ?i?n xu?t hi?n trong nh?ng tác ph?m c?a Knut Hamsun. Tôi ?ã t?ng vô cùng yêu thích “Phúc lành c?a ??t” c?a ông. Và bây gi?, m?t l?n n?a g?p l?i gi?ng v?n ?y ? ?ây, trong m?t cánh r?ng v?i m?t k? lang thang phiêu b?t v?i nhi?u tr?n tr?.

Cu?c s?ng có bi?t bao t?o v?t t?t x?u mà ta có th? ch?n yêu và ??ng hành. Và tâm t??ng chúng ta thì luôn ch?t ch?a c? hoài bão l?n hoài v?ng. ?ó là gi?c m? cho ngày mai và s? ph?n khích trong ni?m vui c?a hi?n t?i “Dù trong ti?ng g?i th?c s? c?a mình, tôi c? xoay s? ?? ??t t?i gi?c m? k? ti?p ??p nh?t trong m?i gi?c m?.” Hoá ra, vi?c thú nh?n, ch?i t? và c? t?n th??ng ch?ng qua là nh?ng cu?c ?i d?o c?a n?m tr?i và bao dung. Cu?c s?ng lang b?t chính là s? tr?n ch?y trên nh?ng con ???ng cô qu?nh nh?ng không t? b? hy v?ng ?? tìm ??n bình an “L?n này m?i th? s? ?i ?úng ch?”. Quá trình lao ??ng mi?t mài v?i ??n cây x? g?, v?i ??ng áng và nh?ng chuy?n ?i xa th? hi?n h?t vào ?ôi tay, là th? duy nh?t ch?a t?ng b? r?i ta k? c? khi khó kh?n nh?t. Khu r?ng, m?t tr?i, ánh sao, con ???ng là nh?ng t?o hoá và t?o v?t ?áng ?? hoà vào và d?n thân “Tôi c?t ti?ng hát v?i s? th?a mãn v? nh?ng gì tôi ?ã làm.”

B? qua nh?ng quan ?i?m chính tr? có ph?n tiêu c?c trong vi?c ?ng h? ??c Qu?c Xã c?a Knut Hamsun, không th? ph? nh?n nh?ng tác ph?m v?n h?c c?a ông r?t ??p và r?t truy?n c?m h?ng. ? ?ó, ta th?y ???c s? c?n cù lao ??ng, ý th?c xây d?ng cu?c s?ng ?n ??nh, tình yêu thiên nhiên con ng??i và c? s? bao dung. Trên t?t c? là ni?m hy v?ng vào m?t t??ng lai t??i sáng tr??c nh?ng v?t v? và ngh?ch c?nh c?a cu?c ??i.tác-gi?-nobel v?n-h?c-n??c-ngoài4 s JimAuthor 10 books75

I expect if someone has read anything by Hamsun it will’ve been Hunger and I did indeed read it back in my twenties. But what to tackle next? I’d always thought of Hunger as a bit of a one hit wonder. Whether that’s doing the author an injustice or not I do not know but when I chanced upon a copy of Under the Autumn Star I picked it up without knowing anything about it other than it was written by Hamsun. Of course after thirty-odd years I can’t remember much about Hunger other than I enjoyed it so really I’d nothing in my head to compare Under the Autumn Star to. In tone I was reminded of The Sorrows of Young Werther despite the fact the Hamsun’s narrator is at least twice his age and this is perhaps because Pedersen acts a callow youth when around women.

For a book with a first person narrator I found it odd that we learn so little about Pedersen. He talks little about the past or even what’s driven him from the city. All he says is, “I was really a man of good family, led astray by desperation over an unhappy love affair, and now taking to drink.” What he did in the city is unclear but he obviously has an engineering background—we can see that from how he provides tap water to the vicarage and also his design for a crosscut saw—but he’s not averse to manual labour and seems to be able to turn his hand to most things. I suppose the idea is much that explored in The Year of the Hare; the note Vatanen leaves in his hotel room says simply, “Leave me in peace,” whereas Pedersen writes, “[T]his time I am resolved. Peace I will have, at any cost.” It’s a spiritual quest although not a religious one despite the fact he says at one pointIf possible, too, I would see and arrive at some feeling of respect for the sacredness of the church and terror of the dead; I had still a memory of that rich mysticism from days now far, far behind, and wished I could have some share in it again. He wants to be young again to return to a state of wide-eyed wonder so rather than a coming of age novel this is something of a counter-Bildungsroman. He’s Gatsby in that respect. Maybe he doesn’t want to repeat the past but he does want to reclaim it—he’s responding to a “calling” (one translation says “summons”) from his youth—but we all know you can’t step into the same river twice; he’s not the same man and it’s not the same river.

Unfortunately Pedersen doesn’t go far enough if he’s looking for peace from women and ends up having a number of minor sexual encounters but his main problem arises when he falls in love with the mistress of the house he works in the longest, Mrs Falkenberg. To her credit she offers him no encouragement. When he leaves the estate after his work’s done he writes to her and she replies, “Do not write to me,” which he reads (as any besotted teenager might) as, “But you can visit me.” So he does only to learn that she’s fled to the city to avoid him. So what does he do? He sheds his itinerant labourer persona and pursues her as the gentleman he truly is only to be thwarted by her at every opportunity. Eventually when he realises all is hopeless he goes on a binge. He’s back to square one.

This is the first book in what turns out to be a trilogy of novels. That this is not the end of Pedersen’s adventures is suggested by the book’s last line:One day I suppose I shall grow tired of this unconsciousness, and go out and live on an island once again.By “this unconsciousness” he’s talking about his attempts to hide from reality through excessive drinking. It’s interesting that the book I read before this one was Factotum by Charles Bukowski. I would’ve never have imagined that Hamsun’s and Bukowski’s alter egos would’ve had much in common but there’s more there than you might expect. Another thing Hamsun has in common with Bukowski—at least as far as these novels go—is that he polarises opinion. I’ve seen one-star and five-star for both authors and I can see why. Not much happens in either book. They wander from menial job to menial job without any clear goal in mind. They drink. They have casual sex. They avoid thinking as much as possible.

The big difference is Bukowski is funny. Boring can be funny—just look at Waiting for Godot—but Hamsun isn’t. He’s a little too earnest for my tastes and his narrator keeps going on about his damned neurasthenia. Having suffered from depression all my life you’d think I’d be more sympathetic than most but there were times when I wanted to give this bloke a slap and tell him to pull himself together.

Hamsun can write. Whether the Stallybrass translation does him a disservice is another matter. I suspect it might from what I’ve picked up from other translations whilst writing these notes. A part of me is tempted to look for the next book. Having read a bit about what happens— Pedersen returns to the Falkenberg’s estate years later—I’m curious to see how things develop but maybe not quite curious enough to actually read any more if his style is going to be this.

I didn’t hate the book but three stars suggests I d it. I really didn’t but two stars would’ve been niggardly. I’ve rounded up from two and a half.
3 s Andy863 171

Disturbed, poetic, visionary, and idiotic. No, not a description of myself, an attempt to summarise this book. It tracks the history of a man in search of solitude, meaning and peace, but led astray by infatuations, distractions, and life in general. Again, starting to sound a description of myself. But it’s not honestly. 3 s Paco Serrano149 49

"Brillaban la luna y las estrellas: pero yo prefería caminar a tientas por el bosque, por sus más recónditos lugares, y sentarme, envuelto por la oscuridad. Además, en el bosque se estaba más abrigado. ¡Qué gran calma reinaba en la tierra y en el espacio!... Ha comenzado el frío; la llanura está cubierta de nieve; de vez en cuando se oye el seco crujir de las hierbas: chilla un ratoncillo; una corneja bate sus alas sobre las frondas de los árboles... después, nuevamente el silencio. Todo ha enmudecido..."3 s Andrés Cabrera392 73

No es de lo mejor que he leído de Knut Hamsun, pero ciertamente permite vislumbrar algunas de las características más loables de la prosa del escritor noruego. Tras el relato de Knut Pedersen (alterego del noruego en su vida de vagabundo errante y miserable), se esconde el genio de alguien que ha decidido esquivar la vida para enfrentarse de lleno a sí mismo: a lo que resta por hacer y pensar. ¿Cuánto puede vivir un hombre a la deriva? ¿En qué momento las olas dejan de ser esquivas y golpean la carne? ¿En qué momento la suerte se pierde en el camino, y los hombres se encuentran de frente con sus temores y esperanzas marchitas? Hamsun sabe que sólo es posible contestar a lo anterior si la pregunta se despliega sobre un plano, sobre un campo humano que permita dar cuenta de la misma. Antes que contestar con contundencia, las preguntas existenciales más fuertes adquieren su fuerza en la medida en que son asumidas con toda la seriedad, hasta el punto de sentirlas roer la piel. Las metáforas, al menos en su obra, son indicativos de las afecciones del personaje: en cierto modo, no sorprende que suela recurrirse a figuras de la naturaleza (aves, bosques, árboles, etc) para reflejar un pensamiento, una manera de ser en medio de la gente. Antes que racionales, los humanos son tristes animales temerosos, confundidos, perdidos en la espesura de sus propias almas (rasgo primero del Romanticismo del noruego). Como Fausto, sabio pero temeroso, Pedersen confía en sus capacidades racionales; mas se sabe imperfecto, estúpido, arrogante a la par que derrotado. Entiende que sus sueños no serán más que ilusiones perdidas, y que sus pasos derivan en un camino en el que el sosiego no encuentra cobijo sino es en la soledad de la labor cotidiana.

Aspiro a leer algo más de Hamsun en estos días de vacaciones.Eso sí, me daré un pequeño respiro con algo un poco menos cargado en términos afectivos: leer a Hamsun implica comprenderse, cada vez, un poco más envilecido. Y eso, al menos para mí, me parece fundamental. La sinceridad implica comprenderse como sobrevivientes antes que como héroes. Y, en el caso de los humanos comunes y corrientes (como lo soy yo), lo anodino termina por quebrantar buena parte de los ánimos de rebelión y esperanza. Si algo comprende Hamsun, es que la cobardía es un valor tan importante como la entereza, y que sólo bajo ciertas circunstancias el segundo puede llegar a cultivarse más que el primero. No es que exista una tendencia ni una predisposición biológica a ser mejor o peor: cada hombre traza su rumbo. A pesar del camino y aferrado al último de los sueños. Lo importante es tener certeza de quién se es, y darlo todo por aquello que se espera ser.

3 s Roman HelinskiAuthor 6 books35

Hamsun schrijft onnavolgbaar goed, ook hier weer. 2 s Milou7

Echte cijfer: 3.8
Het hoofdpersonage uit Honger keert weer terug. Door dat boek ben ik vorig jaar echt meegevoerd, en nog steeds denk ik er vaak aan terug. Misschien had ik daarom zulke hoge verwachtingen. Maar helaas. Pas na twee derde kwam Hamsun in Onder de herfstster tot waar ik de hele tijd op hoopte. Alleen niet zo volmaakt als in zijn debuutroman.2 s LaCitty850 163

Non è proprio il mio genere di romanzo.
L'alter ego di Hamsun, Knut come lui, vaga nella campagna norvegese alla ricerca di...
Se non avessi letto l'introduzione (dopo il romanzo, rigorosamente!) non l'avrei capito perché Hamsun non lo esplicita mai. È chiaro che il vagabondo è un giovane di buona famiglia, ma cosa cerca? Il contatto con la natura? Quello con i "villici"? L'amore?
Però lui è un nevrastenico (così si definisce) e sul più bello si sottrae sistematicamente. Questo succede soprattutto con le donne per quanto, secondo me, con la signora Falkenberg qualcosa accadr, tra le righe si intuisce.
È comunque una lettura scorrevole e piacevole che non mi sento di bocciare solo perché io non sono in "sintonia" col protagonista.ebook2 s Minh345 55

Ra m?t vào n?m 1906 và là ph?n ??u tiên trong b? ba Wanderer cùng hai ph?n sau ?ó là A Wanderer Plays on Muted Strings và The Last Joy; D??i ánh sao thu m?t ph?n nào ?ó có th? coi nh? là m?t bán t? truy?n c?a Knut Hamsun, khi kh?p vào cu?c ??i ông m?t cách kì l?. ?ó th? là c? ý t? chi ti?t cái tên trùng kh?p gi?a nhân v?t chính và ông; hay mang tính tiên ?oán t??ng lai, v?i ch?ng lo?n th?n kinh sau ?? nh? th? chi?n c?ng nh? l?i s?ng v? vùng thôn quê, mà sau n?m 1917 ông ?ã s?ng ??n d?t ? m?t ?i?n trang mi?n nam Na Uy.

Xoay quanh nhân v?t Knud Pedersen và hành trình tìm l?i chính mình không bi?t l?n th? bao nhiêu, Knut Hamsun trong ti?u thuy?t này v?n bám theo ph?n l?n ch? ?? trong các tác ph?m c?a ông, h??ng v? s? giao hòa hài hòa v?i thiên nhiên, ca ng?i ??c tính lao ??ng c?n cù, ch?m ch?; b?ng nh?ng miêu t? v?a tinh t? mà sâu s?c ??t ??n trình ?? b?c th?y.

V?i D??i ánh sao thu, Knut Hamsun l?i m?t l?n n?a cho ng??i ??c th?y tài n?ng c?a mình trong vi?c mô t? m?t cách thu?n khi?t nh?ng di?n bi?n n?i tâm c?ng nh? nh?ng gì thu?c v? con ng??i là b?n nguyên nh?t. Gi?ng v?n c?a ông tr? trung, ??p ??, ngây th? nh? m?t l?i ru r?t xu?ng t? b?u tr?i r?ng v?i nh?ng vì sao, trong m?t ?êm thu l?nh l?o, u t?ch; và con ng??i qu?n quanh trong nh?ng gi?c m?ng l?n và v? ??i c?a mình. M?t khe h?, m?t c?m xúc và nh?ng n?m b?t vô cùng tinh vi.
1 Gerbrand346 16

“Ja, nu heb ik het lawaai en de drukte en de kranten en de mensen uit de stad achter me gelaten, ik ben het allemaal ontvlucht omdat ik weer werd geroepen vanuit het landschap en de eenzaamheid waar ik vandaan kom. Je zult zien dat het goed komt! Denk ik en ik ben vol goed moed. Ach, ik heb een dergelijke vlucht al eens eerder ondernomen en ben weer teruggekeerd naar de stad. En weer gevlucht.”

Dit is alweer mijn vierde Hamsun. Zeker na het voortreffelijke Honger waren de verwachtingen hoog gespannen. Mede omdat Onder de herfstster in een nieuwe vertaling is verschenen. Wel een andere vertaler dan die van Honger. Ik denk niet dat het daaraan ligt overigens maar ik was minder onder de indruk van dit verhaal. Het personage lijkt dezelfde als in Honger uit 1890 maar de lezer krijgt wat minder te zien van zijn psychologie, van zijn gekte. Maar ook nu weer is de ik-figuur impulsief en volkomen onnavolgbaar. Als dagloner op het platteland trekt hij van werkgever naar werkgever. Om weer te eindigen in de stad.

Dit boek is uit 1906 en onderdeel van een trilogie. Ik ben benieuwd of uitgeverij Oevers die ook opnieuw gaat uitgeven.
1 toan91

m?y v? b?c âu có phong cách gi?ng nhau th?t1 Trinh Son Tung109 25

Nghe cái tên sách tr? tình th? mà ??c bu?n bã chán ngán làm sao. Tâm tr?ng y chang gã nhân v?t x?ng Tôi.1 Mark222 1 follower

Weer een roman gelezen van Knut Hamsun. In ‘Onder de herfstster’ ontvlucht de hoofdpersoon, Knut Pedersen, de stad, aan de verlokkingen van wiens etablissementen hij slecht weerstand kan bieden, en gaat naar het noorden van Noorwegen. Zo opent de roman:

‘Gisteren lag de zee erbij als een spiegel zo glad en zo glad als een spiegel is zij vandaag. Het is nu Indian Summer en het is warm op het eiland - o, die heerlijke milde warmte! - en toch is er geen zon.
Het is jaren geleden dat ik me zo vredig heb gevoeld, misschien wel twintig of dertig jaar, misschien wel in een voorgaand leven. Ik moet deze rust ooit eerder hebben meegemaakt, denk ik, want ik loop hier te neuriën en ben in verrukking en bekommer me om iedere steen en elk grassprietje en die schijnen zich ook om mij te bekommeren. We zijn bekenden van elkaar.’

En even later:

‘Goed beschouwd brengt de dag van morgen wel raad, net zoals dat vandaag het geval was. Ik heb in twee weken geen krant ingezien en leef nog steeds, voel me goed, wat mijn innerlijke rust betreft gaat het elke dag beter.’

Pedersen verdient de kost met allerhande klusjes bij een dominee, een boer en een landdrost. Daarbij laat het vrouwelijk schoon hem niet onberoerd. En andersom, want in deze afgelegen streken blijft de komst van andere mannen niet onopgemerkt.

Hij doet zich dan wel voor als zwervende dagloner, hij heeft veel meer in zijn mars (Pedersen is - toevallig of niet - de echte naam van Hamsun). Zo zegt hij tegen de dochter van de dominee, Elisabeth, na een kort verblijf in hun salon: ‘Duizendmaal dank voor uw bekoorlijkheid, schone dame!’ Kom daar nog maar eens om, anno 2015.

Hamsun speelt dit spel, van de outsider, die juist omdat hij outsider is, en ook omdat hij een bepaalde wijsheid heeft, de vrouwen intrigeert, op een uitzonderlijke wijze in veel van zijn werk. Hoewel ‘Onder de herfstster’ zeker niet zijn beste werk is, blijft zijn stijl uniek en tilt hij daarmee iedere vertelling uit boven de middelmaat. Hij is de ‘meester van de aanduiding’, van de ambiguïteit. Neem deze scene, die volgt nadat de vrouw van de dominee hem heeft gevraagd haar met ‘iets’ te helpen, boven:

‘Ik wil het het bed ergens anders hebben,’ zei mevrouw. ‘In de winter staat het te dicht bij de kachel, dat is zo warm.’
We zetten het bed bij de kachel.
‘Vind je niet dat het hier beter staat? Koeler?’ vroeg ze. Ik keek haar toevallig aan, ze had weer die schuinse blik van opzij. Jeminee! En opeens was ik een en al onbeheerst vlees en bloed, ik hoorde haar zeggen: ‘Ben je gek! Nee maar, lieve God - de deur - '
Daarna hoorde ik dat mijn naam een aantal malen werd gefluisterd…

Er zijn prachtige natuurbeschrijvingen, een uitdagen van het geloof in een God (Pedersen meent ’s nachts te worden bezocht door een lijk, nadat hij een nagel van een dode heeft gebruikt bij het maken van een pijp, maar op het laatst vertelt Elisabeth hem dat zij hem ’s nachts, terwijl hij sliep heeft toegedekt - waren Pedersens visioenen nu wel of niet echt?), en dit zijn enkele regels aan het einde:

‘En dan wordt het meer wijn en dan wordt het whiskey. En dan worden het liters whiskey. En dan zuip ik er eenentwintig dagen op los waarin er een gordijn voor mijn aardse bewustzijn wordt neergelaten.’ ‘Mijne heren zenuwlijders, wij zijn slechte mensen en we deugen ook niet om de rol van welk dier dan ook te spelen. Op een goeie dag wordt het misschien wel te saai om nog langer bewusteloos te zijn en dan vertrek ik weer naar een eiland.’norsk1 Swarthout21

Episodic novel which is really just a series of (autobiographical?) vignettes about an itinerant laborer wandering from place to place. Each section ends in a "punch line" that I found dry and funny in an understated way (which also elevated it above a typical dull fin a siecle era novel. most of Hamsuns work, this one felt way more modern than 1907). The protagonist is also similar to his great work Hunger: this one is also pitiful and long suffering and broke and not so great with the ladies, but has a lot going for him even though its not so obvious (to anyone else at least). in other words a highly relatable guy. 2016 norway scandinavia2 s Med Ghanfari77 18

le narrateur de Sous l'étoile d'automne est un "vagabond par essence", un héros romantique et solitaire, troublé par le doux passage d'une jeune fille et toujours en quête de sérénité.
De ferme en ferme, nomade mélancolique, il sait tous des saisons, de l'arrivée lente de l'hiver, du vol bruissant des oies sauvages, du crissement de la gelée blanche sous les pas. La nature le rassure et le sauve.1 Aleksandar Milincic44

Snažna emocija u pogledu lutalice izbija poput vulkana kroz površinu nordijske hladnokrvnosti.
Knjiga koja ne dopušta da se napravi pauza u ?itanju, zanimljivog stila i izrazito pitka.
Preporu?ujem svim zaljubljenicima književnosti 19. i 20. veka.
1 Amir-Reza1 review34

?? ????? ?? ?????? ? ????? ?? ????? ??? ?? ??? ?? ????????? ?????????? ????? ??? ??? ???? ???? ??? ????? ?????? ?? ?? ???? ?? ???? ?? ???? ???? ??? ? ????? ????? ??? ?? ?????... 1 Einar Sivertsen1 review

Interessant, men overraskende lite underholdende.1 Robert BrouwerAuthor 1 book4

Leve Uitgeverij Oevers ! (ik word hier niet voor betaald). We zijn de komende tijd verzekerd van nieuwe Hamsun vertalingen, want dit is het eerste boek uit de Zwerverstrilogie (niet te verwarren met het boek, "Zwervers" van Hamsun). Het zou fantastisch zijn als het niet bij de trilogie blijft...
In "Onder de herfstster" vervolgen we eigenlijk de avonturen van de naamloze hoofdpersoon uit "Honger", alleen heeft de hoofdpersoon nu een naam: Knut Pedersen. En dat is de echte naam van Knut Hamsun.
Hij heeft geen honger maar blijft wie hij was: een neurasthenicus. Ik vrees met grote vreze dat ik er zelf ook een ben. Er is voor mij zoveel herkenbaars dat ik me er maar bij neer moet leggen.
Wat doet de hoofdpersoon in dit verhaal? Hij trekt rond, samen met zijn vriend Lars Falkberget (Falkenberg), na aanvankelijk met een andere man, Grindhusen, gewerkt te hebben.
Dat recenseren beheers ik niet, maar ik schrijf maar door.
Falkenberg en Pedersen /Hamsun trekken dus rond, op zoek naar werk. Het zijn flinke mannen en ze zijn van alle markten thuis. De hoofdpersoon is nog wel een tikkeltje gevoeliger dan zijn kompaan, maar die doet soms weinig voor hem onder. Ook is de hoofdpersoon een handige uitvinder. Zo ontwerpt hij een zaagmachine, berekent hij het verval om een waterleiding aan te leggen vanuit een bron. Dan kan Hamsun zich te buiten gaan aan zelfgenoegzaamheid, wat weer heerlijk contrasteert met zijn onzekerheid, betreffende vrouwen, de liefde.
De hoofdpersoon raakt zoals we hadden kunnen verwachten flink in de war (of in de ban?) van de vrouwen. Hij ziet liefde waar die er niet is. En trouwens, als de liefde er wel is, merkt hij die niet op. Wat ik zeg, erg herkenbaar...
Net als in het grandioze doldwaze korte verhaal "De koningin van Sheba" is Hamsun weer heerlijk op dreef met zijn obsessieve verlangens en idiote gedachtegangen.
Uiteindelijk loopt alles natuurlijk mis.
Dan nog even twee minpunten. Niet vanwege het verhaal zelf, ook al gaat dat op het einde wel heel erg snel, bijna als een op hol geslagen paard. Nee, het gaat mij ten eerste om een gruwelijke taalfout op blz. 17: "Het middageten was een hard gelach." Hè? Wat? Ja, het staat er echt. In de vorige editie stond er een andere formulering, het is dus niet klakkeloos overgenomen. Geen idee hoe zo'n fout erdoor heeft kunnen glippen. Tweede minpunt aan deze editie is dat de vorige vertaling en editie een nawoord kenden en in dat nawoord werden de uitvindingen van de hoofdpersoon van uitleg voorzien en er waren zelfs tekeningen van gemaakt. Geen idee waarom uitgeverij Oevers dit heeft nagelaten, of heeft moeten nalaten.
Hiermede kom ik aan het einde van mijn 'recensie'. GiulsJups86

"Tutto non è che fastidio e follia e insensatezza, ovunque volgi lo sguardo".

Sotto una stella d'autunno è un libro ad "anello", e con questo termine voglio indicare che, in fondo, tutto torna da dov'era iniziato, o, in questo caso, nel luogo da cui si tenta di fuggire.
Lo scrittore, Knut Hamsun, crea un proprio alterego in questo romanzo: il protagonista cerca di scappare dalla città per ritrovare se stesso - e forse la pace - in campagna, provando a vivere con ritmi più tranquilli, a instaurare rapporti veri con le persone che incontra.
Inizia così una sorta di diario, un resoconto delle proprie giornate e dei piccoli dettagli che anche se all'apparenza non contano, fanno la differenza. Un dialogo con se stesso che lo cambierà.
Anche se ricco, l'uomo si cerca dei lavori da fare a servizio di persone abbienti, si innamora di più donne senza però poterle amare davvero: Elizabeth della canonica, della moglie del capitano che gli appare infelice, di Olga, una ragazzina che gli insegna come essere felici con niente. Possiamo dire che si innamora dell'amore.
Proprio per una di queste donne tornerà in città, il luogo che più lo opprimeva, per poi rimanere deluso e scoprire che non sempre si ottiene quello che si vuole.
"Signori nevrastenici, come esseri umani valiamo poco, e anche come specie animale non siamo granché."
Ho scoperto questo libro per puro caso, cercavo una lettura ambientata in Norvegia e scritta da un Norvegese per leggerlo in vacanza. Solo cercando più info su internet ho scoperto che Hamsun vinse nel 1920 il premio Nobel per la letteratura, oscurato dalla sua adesione al nazismo. E, vi dirò, spero di poter leggere e scoprire altro di lui, perché la sua scrittura è molto scorrevole e semplice, più tesa all'introspezione che alla narrazione stessa.
(Forse di Hamsun conoscerete "la regina di Saba").
Consigliato. Lâm Nguy?n 368 12

D??i ánh sao thu, ti?u thuy?t ??c và có ph?n d? phai nh?t.

Nh? nhi?u tác gi? ?o?t gi?i Nobel khác, không h?n tác gi? nào c?ng h?p v?i gout th?m m? c?a tôi, Knut Hamsun c?ng v?y, c?ng có th? tôi c?n ??c thêm vài tác ph?m c?a ông m?i có cái nhìn rõ h?n.

Câu chuy?n k? v? m?t ng??i có h?c th?c, xu?t thân t? m?t "gia ?ình t?t". M? ??u t?p sách, m? ra khung c?nh m?t trang tr?i c?a m? ng??i nông dân, và anh ?ã t?m d?ng chân n?i ?ây m?t th?i gian sau khi quy?t ??nh r?i b? thành ph? và tr? v? nông thôn. Tuy nhiên, ch?ng bao lâu, anh quy?t ??nh thay vì n??ng náu c? ??nh t?i m?t n?i, thì anh ?ã quy?t ??nh lang thang t?i nhi?u n?i, làm nhi?u ngh? khác nhau ?? ki?m s?ng.

Trên ???ng rong ru?i, anh ?ã g?p nh?ng ng??i b?n, c?ng là nh?ng ng??i lao ??ng d?ch chuy?n, nay ?ây mai ?ó, làm b?t c? công vi?c gì ? n?i nào h? c?n. T? ?ào gi?ng, xây gi?ng, ??n c?i, ??n ?ào hào... Và trên hành trình này ?ã n?y sinh tình c?m n?y sinh gi?a nhân v?t chính Knud Pedersen cùng v?i nh?ng ng??i v?, con gái, ho?c ng??i ??y t? c?a nh?ng gia ?ình thuê anh làm vi?c. N?i b?t lên ?ó là tình c?m v?i "bà ch?" c?a anh.

Và d?u làm vi?c chân tay, nhân v?t chính rõ ràng là ng??i có ??u óc, ?? có th? sáng ch? ra ???c chi?c c?a, nh?m giúp c?i thi?n công vi?c c?a mình, và anh c?ng có tâm h?n h?t s?c nh?y c?m và tinh t?.v?n-h?c v?n-h?c-ph??ng-tây Alekos Quintero Pérez16

La primera de sus novelas que componen la "Trilogía del vagabundo"; "Bajo la estrella de otoño" nos permite inteligir, poco a poco, la naturaleza y motivación de su protagonista (El mismo autor), quien se aleja del ritmo de la 'gran ciudad', buscando consuelo y calma en el entorno rural y silvestre. En ella, Knut - con gran maestría - nos transmite las implicaciones de las relaciones humanas, con un claro tinte contextual de su cultura y época; no por ello menos válido. La interacción entre las diversas redes de personajes se vuelve, de forma iterativa, el enfoque particular de cada sub-segmento argumental, así como la reacción que esta genera en el protagonista. Lidia Kovac3

Uno dei libri migliori di letteratura scandinava che io abbia letto finora. La trama non è pesante come invece succede in Fame, la lettura è scorrevole, non ci sono particolari colpi di scena, ma Hamsun riesce comunque a mantenere l'attenzione del lettore sulla storia.
Mi è particolarmente piaciuta la fusione di discorso diretto e indiretto, che aiuta molto a differenziare questo libro da un libro "qualsiasi" senza una trama particolare o piena di misteri. Assolutamente consigliato a chi voglia entrare nel mondo della letteratura scandinava. Filipa Ferreira298 3

Rapidíssimo de ler. Passado ao longo de um Outono numa paisagem rural, acompanhamos Knut enquanto deambula por entre quintas e florestas, aceitando os últimos trabalhos antes do Inverno como lenhador ou pedreiro, apaixonando-se e dormindo em celeiros enquanto o tempo arrefece. Mas Knut é na verdade um dandy da grande cidade sofrendo de neurastenia (que parece ser uma espécie de depressão), em busca da vida livre, despreocupada e pura junto da natureza. Ivar Dale124

Autor del comentario:
=================================