4.5 ster. Het is geen Max, Mischa en het Tet-offensief, maar een aantal elementen die dat tot een goed boek maken komen hier ook in terug: de droogkomische schrijfstijl, de deels verzonnen, deels echte referenties naar popcultuur die de schrijver maakt, de ellenlange beschrijvingen die je helemaal niet wil lezen maar toch maar leest. Ja, ik heb me goed vermaakt met dit boek (en het is 4x korter dan Max, Mischa en het Tet-offensief, ook wel fijn.)

Edit: erg verdrietig dat er sprake is van eindnoten in plaats van voetnoten :(niet-ned-literatuur6 s PeterAuthor 6 books126

Een boek waar je twee bladwijzers voor nodig hebt. Harstad creëerde een fictieve schrijver van misdaadromans (Frode Brandeggen), die gedesillusioneerd raakte nadat zijn moeilijk-literaire, schier onleesbare, 2300 pagina's tellende debuut hopeloos flopte. Als reactie daarop ging hij ultrakorte crimeverhaaltjes schrijven over een misdaadbestrijder die altijd zo snel op de plaats delict is dat hij de dader meteen kan arresteren. Korte tijd na de afronding van dit project, schrijft Harstad in de 'biografie' voorin, overleed Brandeggen, op jonge leeftijd. Een stuk of vijftien van die boekjes zijn hier gebundeld. Ze zijn simpel, flauw, met hier en daar een originele gedachte of grappige zin.

De tweede bladwijzer is voor de 'annotaties': een ander fictief personage, een oudere Duitser (Bruno Aigner), is gefascineerd geraakt door de misdaadromannetjes en verzorgt te pas en te onpas opmerkingen bij de teksten. Aigner ziet er véél meer in dan wat het aan de oppervlakte lijkt te zijn en probeert dat uit te leggen. Zo ontstaat binnen die annotaties een soort tweede verhaal, over het leven van Brandeggen, zijn kijk op de literatuur en het gedachtengoed dat hij achterliet. Aigner analyseert tegen welke conventies Brandeggen met zijn 'project' protesteerde, waar het voor staat en beargumenteert met allerlei verwijzingen hoe het zijn genialiteit aantoont.

Dat getuigt allemaal van de enorme creativiteit van Harstad, en hier en daar is het spel tussen de flauwe romannetjes en de hautaine annotaties best goed gespeeld. Maar het grapje is halverwege wel gemaakt, en dan wordt het knap vervelend. Met zo'n inventieve opzet had de uitwerking echt een stuk onderhoudender gekund.

Al is dát, volgens een van de annotaties van 'Aigner', weer iets waar 'Brandeggen' een punt over wilde maken: is de auteur verplicht iets te schrijven wat de lezer onderhoudend vindt? Of is het net zo goed zijn taak om de lezer dwars te zitten, hem tot het uiterste te dwingen? Kortom: een commentaar op van alles, dit rare boekje, maar teruggebracht tot de banaliteit van het sterren-geven kom ik hier op uit: drie.in-dutch5 s Bendik26

Dette synes jeg virkelig var festlige greier. Se frem til en helt annerledes leseropplevelse.

Jeg er muligens noe gavmild i avrundingen av stjernene her, men det faktum at jeg lo høylytt ved flere anledninger gjorde at det ble opp.5 s Sophie VersTand268 332

Irgendwie habe ich schon mehr erwartet, nachdem Johan Harstad mit "Max, Mischa und die Tet-Offensive" so gut ablieferte. Das neue Werk ist eher eine Art "Experiment" - ein fiktiver Autor schreibt nach seiner gescheiterten Avantgarde-Karriere nur noch seltsame Kurzkrimis (nicht gerade unterhaltsam und voller nerviger Klischees) und bittet einen deutschen Literaturwissenschaftler darum, sein Werk zu kommentieren. Letzterer macht bereits in der 1. Fußnote klar, dass er die Kriminalgeschichten alles andere als gut findet und die Fußnoten sind eher halbherzig (ebenfalls nicht sooo unfassbar unterhaltsam) abgefasst.
Mir fehlte da Harstads Witz, den er in seinem anderen Roman aufbot und seine wunderschöne Weitschweifigkeit. Ich denke, "Auf frischer Tat" soll einfach ein heiteres, anspielungsreiches Experiment sein, aber gerade wenn die Krimikurzgeschichten, ebenso wie die Fußnoten mit Absicht so schlecht geschrieben sind, möchte ich mir das gerne ersparen.skandinavien4 s David TrochAuthor 11 books67

Je bent te goed, Harstad. Veel te goed.4 s Ward de Kock106 5

Gisteren in één avond Harstads Heterdaad uitgelezen. Het is een geniale grap: vijftien micromisdaadromans schrijven in naam van een fictieve, gefaalde avant-gardeschrijver die nu slechts nog commercieel succes zoekt, om vervolgens in naam van een geobsedeerde annotator die de fictieve schrijver nog gekend had die vijftien microromans voorzien van tweehonderdvijftig overanalytische en persoonlijke eindnoten.

De microromans zijn zo compact en to the point mogelijk (om de lezer die niet van lezen houdt niet te belasten), maar er zit wel ontwikkeling in, die volgens de annotator komt door de schrijvers psychologische ontwikkeling. De annotator kende de schrijver, goed genoeg om te kunnen suggereren wanneer de op het oog banaalste frase gelezen moet worden als persoonlijk trauma, extreem scherpe humor of avantgardistisch-literair streven. Ook al is de climax van een roman niet meer dan “Er ontstond een korte achtervolging. Toen was het voorbij.” of “Er volgde een kort gevecht. Dat was dramatisch.”, de annotator weet altijd een diepere literaire, persoonlijke of ironische betekenis eraan te verbinden.

De zin “Op dat moment besefte hij dat hij te laat was gekomen” krijgt de eindnoot: “Wat heeft deze zin veel betekenissen.” Bewondering wordt ons als lezer aangepraat, net als waardering voor de patronen en wanneer daarvan wordt afgeweken. De eindnoten zijn soms kort, soms zijn ze pagina’s lang. Soms hebben ze eigen eindnoten, die soms ook eigen eindnoten hebben, enzovoort. Uiteindelijk duurde deze grap voor mij wel iets te lang, soms voelde de enorme hoeveelheid noten en de soms enorme lengte daarvan wel te veel als het plagen en frustreren van de lezer. De enige troost was dan dat Harstad waarschijnlijk zelf zo’n lol in het schrijven had gehad.in-de-kast4 s Hondanabanana5

I read the German version, called "Auf frischer Tat", but I couldn't find it on here.

5 out of 5 stars, no notes. The funniest book I've read in a long time. Gaga, Dada, post-post-modern sendup of gloomy Scandinavian crime novels and at the same time making fun of overly annotated "serious" literature. Made my reading-day.4 s Marlies172 18

Ik snap het wel, Johan. Het is oke. Nadat je het beste boek ooit had geschreven moest je gewoon even wat nieuws proberen en dat dit het dan is, nouja, vooruit (zodra ik in een tekst een noot moet lezen en deze langer is dan drie regels borrelt er een soort tegenzin op, wanneer deze noot vervolgens drie pagina’s duurt weet ik even niet zo goed waar ik het vandaan moet halen)3 s Evan96 1 follower

Dit boek deed mij denken aan South Park, aan Monty Python en aan Arthur Lowe, captain Mainwaring uit ‘Dad’s Army’, hoewel het met geen van drieën ook maar iets te maken heeft.

Deze openingszin is an sich al een ode aan de absurditeit die Heterdaad is. Johan Harstad, onder andere bekend van het trage en verstilde ‘Buzz Aldrin, waar ben je gebleven’, startte dit project tijdens het schrijven van een andere roman - wat al heel knap en tamelijk irritant is voor mensen die zich er niet toe kunnen zetten zelfs maar aan hun eerste roman te beginnen. Hij schiep de auteur Frode Brandeggen die een experimentele reeks korte misdaadromans schreef. Dit boek is een bundel van die ruim 20 romans. Een flinke zit, denk je nu, maar het boek bestaat voor slechts 10 procent uit die romans. De overige 90 procent wordt ingenomen door...voetnoten (of eigenlijk eindnoten, maar dat is een veel lelijker woord). De fictieve auteur Brandeggen zou geëist hebben dat de boeken alleen uitgegeven werden met voetnoten van deze - uiteraard eveneens fictieve ‘voetnotenman’. Het is, uhm, ingewikkeld. Vooral omdat het zo volslagen absurd is.

Het is, terugkomend op mijn openingszin, die absurditeit en de zorgvuldigheid ervan, die mij aan Monthy Python doet denken. Ook het feit dat niet alles ‘werkt’ en dat die absurditeit in grote doses ook best vermoeiend is, lijkt op een Monty Python-aflevering waarin briljante sketches en flauwigheden elkaar afwisselen. Arthur Lowe zou ooit verwezen hebben naar de klucht als ‘de hogere wiskunde van de humor’ omdat het eindeloze met deuren slaan een exacte timing vereiste. Merk overigens op hoe deze zinloze exercitie in triviale kennis je als lezer de indruk geeft dat je nu ook een voetnoot zit te lezen.

Ik vind dit een heel knap en bijzonder experiment en het is voor het eerst in jaren dat ik zo moest bulderlachen tijdens het lezen, dat het mij op een boze blik van mijn ruw in zijn slaap gestoorde kat kwam te staan. Dat betekent overigens niet dat dit boek louter een genot is. Immers, eindnoten staan aan het eind van een boek en niet onder elke pagina. Je bent dus eindeloos heen en weer aan het bladeren. Je leest feitelijk alsof je naar een tenniswedstrijd kijkt. Ik kreeg dit boek cadeau van een vriend en ik kan me niet voorstellen dat ik dit boek als ebook had kunnen lezen, door het continue heen en weer gespring. Ik zou kunnen zeggen dat de eindnoten irrelevant zijn, maar daarmee zou ik enerzijds dit boek te kort doen. En anderzijds zou het het understatement van de eeuw zijn. Desalniettemin zou het juister zijn om te zeggen dat de twintig misdaadromans van elk enkele pagina’s overbodig zijn. Die handelen om een detective die moorden oplost doordat hij steeds opduikt terwijl de moord gepleegd wordt, waardoor hij de dader in de kraag kan vatten. De detective heet dan ook, geheel terecht, ‘Heterdaad’. In de eindnoten verhaalt de ‘notenman’ over zijn bewondering voor de schrijfstijl van Brandeggen, met wie hij ook een vriendschap onderhield (Brandeggen is inmiddels overleden). Die noten willen nog wel eens uitwijden. Nee, maar echt. Enkele noten tellen acht pagina’s en zijn daarmee langer dan een gehele misdaadroman.

Het lezen van dit boek is dan ook f-ing irritant. De schrijver probeert zijn lezer niet te pleasen, nee, integendeel: hij sart hem, hij lacht hem uit. En hier komt South Park om de hoek kijken. Ook de makers van die animatieserie staan erom bekend hun fans bij tijd en wijle een enorme middelvinger voor te schotelen. Zo moesten de fans na een cliffhanger waarin de onthulling van de onbekende vader van personage Cartman in het vooruitzicht werd gesteld, een week langer wachten op verlossing omdat de makers doodleuk een flauwe ‘spin-off’-special over de personages Terrence en Phillip tussen twee afleveringen programmeerden.

En zo lees je, onderwijl de schrijver vervloekend, door. En door. Dit boek is een fascinerend en bewonderenswaardig testament, een ode aan de fantasie en een monument voor onzin. Wie lezen ziet als vorm van escapisme, kan niet anders dan een onzinnige roman - een roman die nergens over gaat en ons daardoor niet meeneemt naar een andere, maar naar een anti-wereld - zien als de ultieme vorm van vervreemding en ontsnapping. Als absurdo-escapisme, zo u wilt.3 s Joachim Stoop792 619

2,5

Dat de meesterverteller van Max, Mischa en het Tet-offensief (winnaar Europese Literatuurprijs 2018) zich aan een humoristische pastiche op het detectivegenre waagt, lijkt alsof Lionel Messi plots in de NBA opduikt. In zestien microromans -zogenaamd geschreven door ene Frode Brandeggen – betrapt detective Heterdaad misdadigers steeds toevallig ... op heterdaad. De cartooneske eenvoud hiervan wordt voor het komisch effect vervolgens in 252 voetnoten op bewust hoogdravende wijze ontleed. Jammer dat deze satirische knipogen naar literatuur(kritiek) soms gevat, maar vaker flauw overkomen.

Check mijn review om te zien met hoeveel superlatieven ik Max, Mischa heb bedolven, maar humor was er niet één van. Harstad is veel, maar hij is amper echt grappig.4 s Lise Delabie157 27

Geniaal in zijn opzet; doodsaai om te lezen. Tussen twee en vier sterren, net zoals de Schrödingermoord: de dader wordt wel en niet gearresteerd, moet wel en niet naar de gevangenis. 3 s Julie Bang50

4,5*
En litt annerledes leseopplevelse (og til tider kanskje litt slitsom?) med 90 sider fotnoter.
En rar og morsom bok - likt som med Max, Mischa og Tetoffensiven er den full av referanser, og man merker at Harstad har hatt det gøy mens han har skrevet.

“Ferskenen så på hendene sine. Hm. Aldri før hadde han lengtet slik etter en avslappende kveld med en skål pølsevann”pensum2 s Marjanneke467 29

Het concept van dit boek klonk grappig, maar het viel mij tegen. De romans zelf hebben nog wel iets komisch, maar de eindnoten vond ik weinig boeiend of zelfs saai. Ook las het niet erg prettig om steeds heen en weer te moeten bladeren tussen de romans en eindnoten. Voor mij geen aanrader. 2 s Anita Ness74 2

Absurd, morsom satire eller parodi..på krimbøker og bokbransjen, inkl. kritikerne. Noe av det rareste jeg har lest.. humrer..2 s Hans Fürst Mustad14

Tragisk morsomt2 s Marie316 7

Fotnotene er boka, leser raskt gjennom banalkrimmen og nyter sakte fotnotene (mer hodenotene, da de tar halve boka)
r spesielt der det vies god tid til en lær-deg-parkour-DVD og der annotøren presenter seg selv gjennom en tilfeldig fotnote, for ikke å snakke om referansen til postpunkbandet Intimserviett som bare spilte to konserter. norwegian2 s Marc Buelens153 10

Iets voor liefhebbers van het genre. Het belangrijkste zijn de voetnoten (en... voetnoten in de voetnoten), Harstad 'speelt' met de genres, met literaire kritiek, met schrijvers die zichzelf serieus nemen, met academische referenties. Don't try this at home. Probeer niet ook zo'n boek te schrijven of je maakt je oeverloos belachelijk: het ziet er een langgerekte 'gimmick' uit, maar in werkelijkheid is het een zeer geconstrueerd concept dat verschillende keren uitzonderlijk grappig is, soms schrijnend, maar vooral ontspannend. 2 s Kine Albrigtsen394 28

Eh - Wow! Jøss.
Jeg har aldri lest en lignende bok. Et helt annerledes, krevende format som gjør at det krever litt jobb å komme inn i det å lese sluttnoter på den måten.

Jeg er overrasket, fornøyd og nysgjerrig.

Altfor mange referanser jeg ikke forstår (eller som ikke finnes?), og det trekker litt ned. Utover det ble jeg glad i Ferskenen, jeg.

Jeg tror dette er Konglomeratisk pust i kortform (de som vet, vet).

Utover det undres jeg over hva vi får lese fra Johan Harstad i fremtiden. Jeg er spent.2 s Benny592 99

Max, Mischa en het Tet-Offensief en Buzz Aldrin, Waar ben je gebleven?, twee romans in baksteenformaat, behoren tot het beste dat ik dit jaar gelezen heb. Dus ik was wel wat verbaasd toen ik Heterdaad, Harstads recentste, zo snel bij De Slegte zag liggen.

Maar eigenlijk klopt dat. De Noorse schrijver schreef Heterdaad als tussendoortje. De kern van het boek bestaat uit vijftien gortdroge miniromannetjes die tegelijkertijd een ode aan en een pastiche op de ‘crime noir’ zijn. Microverhaaltjes waarin het altijd regent, de held te veel drinkt en de vrouwen zwoel, verleidelijk en vals zijn.

Harstad verzint er niet alleen een schrijver bij (Frode Brandegger), maar ook een professionele annotator (Bruno Aigner). Brandegger pent pittoreske misdaadniemendalletjes nadat zijn groots opgezette avant-garderoman totaal mislukte. Aigner verzorgt na diens overlijden de geannoteerde uitgave die we hier in handen hebben.

Het resultaat is hilarisch, maar ook een beetje onnozel. Heterdaad was waarschijnlijk superleuk om te schrijven, doch het is en blijft een tussendoortje.

Fantastische toiletliteratuur, dat wel, in de best denkbare betekenis van het woord.

Je zou eens moeten weten welke heerlijke werkjes bij ons in het kleinste kamertje bewaard worden!1 Annders De Haes203 1 follower

Bijzonder onderhoudend. Het boek is volgens mij al gniffelend en met veel plezier geschreven wat ervan af spat. De voetnoten waren meanderend - tot en met een formule voor absolute negativiteit, zijnde omega, die dan weer in relatie schijnt te staan met de ervaringen van vaders van hun eerstgeboren zoon, recht evenredig met de leeftijd van de kraamzuster, het geboorte uur, de luchtdruk enzoverder enzovoort. Die formule scoorde zeer goed bij mij vanwege een doorwaakte nachtdienst met zeer veel bevallende mensen en vaders die bleek weggetrokken naast de aanstaande moeders figureerden.

De vorm is zeer goed gekozen voor dit boek, al ben ik blij dat ik een hard copy van het boek van de bib had, zodat ik duchtig heen en weer kon bladeren. Mensen die niet bang zijn om een beetje buiten de gebaande paden te lezen zou ik dit ‘tussendoortje’ van Johan Harstad van harte aanraden. 1 Tom D'Hauwer92 5

Geslaagd experiment van Harstad. De roman zit verstopt in de voetnoten (=tragisch verhaal over een schrijver Frode Brandeggen). De detective-verhalen met speurneus Heterdaad zijn volgens het tell’em it is-model geschreven. Daarmee negeerde Brandeggen het show, Don’t Tell-dogma. Het levert een paar hilarisch, zeer korte scènes op. Een paar keer luidop moeten lachen. Goed teken, dus.fictie1 Åsne115 21

Første boka på en stund der jeg lo høyt og leste sakte med vilje. Veldig morsom og sær.

Les! favorites1 Karin89 4

2 1/2 ?dutch-translation fiction own-print1 Bjørnebok259 1 follower

Link til omtale på bloggen min:
http://bjornebok.bloggnorge.com/2018/...1 Emma Pettersen50 22

woow<31 Marianne Barron991 39

Utrolig...rar? Hva sier man her da? 15 krimromaner i ei lita bok? Romaner? Jeg må tenke litt... Sær så det holder. God. Men, ja. Veldig spesiell.. Vil bli omtalt på Kapittel 19. 1 Menno van Winden39 7

Thats there

That’s not me

Zo begint ie wederom treffend a la Harstad met Radiohead.
Het hele boek heb ik me afgevraagd of ik het goed vond of vooral ongelooflijk irritant. En ik merkte dat wanneer het goed werd (wanneer er een verhaal kwam in de annotaties) ik ook wist dat ik de rest eigenlijk voornamelijk irritant vond.
Daar was m’n twijfel nog niet mee weg, want als idee zou dit boek kunnen werken. De kritieken die hij geeft en de filosofische ideeën die af en toe langs komen, zouden interessant kunnen zijn, maar zijn het niet. Ze blijven aan de oppervlakte.
Er zitten herkenbare elementen in uit Hässelby, maar nergens raakt het voor mij waar ik Harstad zo goed om vind. Het voelt bijna banaal dit te lezen, alsof het een grap is. Als die grap goed uitgevoerd was dan had dit een prachtig boek kunnen zijn, maar nergens komt de kwaliteit naar voren. Namedropping kun je geen kennis noemen.
Tegen het einde aan begin ik een sympathie te voelen voor Bruno Aigner, maar het raakt me op geen enkel moment echt.

Wellicht is de laatste annotatie treffend: 252 “Bla bla bla”.

En dan uiteraard de laatste pagina van de micro romans.

“I’m not here

This is not happening”. Lippes139 4

Noch ganz verzaubert von seinem vorherigen Meisterwerk "Max, Mischa und die Tet-Offensive" könnte ich es kaum erwarten, Johan Harstads neues Buch zu lesen.
Und welche ein Unterschied! In "Auf frischer Tat" macht Harstad ganz bewusst alles anders als bei Max und Mischa. Statt eines herrlich ausformulierten Romans erwartet uns diesmal eher ein literarisches Experiment: Sein neues Buch erhebt die Kürze zur Maxime und versucht Krimigeschichten auf das absolut wesentlichste zu reduzieren.
Eingebettet ist dieses literarische Spiel in das kriminalistische Gesamtwerk eines fiktiven Autors - ergänzt um Kommentare und Fußnoten eines Weggefährten. Ein kluger kniff, denn erst die Fußnoten ermöglichen ein Verständnis für die seltsam anmutenden geschichten. In Summe hat durchaus seinen Reiz, aber ich hoffe doch, die weiteren Romane schlagen eher wieder in die Richtung von Max und Mischa aus! Jan Mars275 1 follower

Een bijzonder raar boek, deze satire/persiflage (maar wat persifleert het?) over de Noorse privé-detective Frode Brandeggen, die zo goed is dat hij de daders (van moord of ander ongemak) altijd op heterdaad en soms zelfs wat eerder betrapt. De misdaden en hun oplossing worden beschreven in ultrakorte verhalen met ultrakorte hoofdstukken (soms maar één zin), die worden geannoteerd door de Duitser (uit Dresden) Bruno Aigner. Die schrijft eindnoten ter verduidelijking, maar dan in zo'n uitputtendheid dat de eindnoten bijna een derde van het boek innemen, waarbij sommige eindnoten vorzien zijn van noten, die soms ook weer door noten verduidelijkt worden. Het lijkt een gimmick en nogal flauw maar het is toch functioneel en soms zelfs grappig. Gerrit JanssensAuthor 5 books7

Autor del comentario:
=================================