oleebook.com

I rondoni de Fernando Aramburu

de Fernando Aramburu - Género: Italian
libro gratis I rondoni

Sinopsis

In Patria, la sua grande opera corale, Fernando Aramburu ha raccontato una comunità lacerata dall'odio e dal fanatismo. In questo nuovo, vasto romanzo entra invece nell'animo di un uomo arrabbiato col mondo, e soprattutto deluso da sé stesso, per non aver mai imparato ad amare e per essersi accorto ora, a cinquantaquattro anni, che forse è troppo tardi. Toni è professore di filosofia in un liceo, ma sente di prendere in giro i suoi allievi sfoderando certezze che è ben lontano dal possedere. L'ex moglie Amalia gli ha lasciato solo rimpianti e rancore, mentre il figlio Nikita, problematico fin da piccolo, non gli ha mai dato soddisfazioni. L'unica consolazione della sua esistenza solitaria sono le chiacchierate al bar con l'amico Bellagamba, caustico ma con un grande cuore, e l'affetto instancabile di Pepa, la cagnolina che lo accompagna nei suoi giri per Madrid, in cui Toni cerca di liberarsi a poco a poco di «pezzi» della sua vita, libri e oggetti vari che abbandona sulle panchine, tanto ben presto non gli serviranno più. Già, perché Toni si è convinto che sia meglio farla finita. Per riempire il tempo che si è dato prima di rendere definitiva la sua decisione, comincia a scrivere qualche riga al giorno di cronaca personale: prendono corpo nelle sue pagine storie di famiglia, e riemerge una donna respinta, però sempre capace di una generosità autentica e travolgente. E giorno dopo giorno, il distacco dalla vita si trasforma in un canto alla vita e a tutto quello che ancora può dare: l'amicizia, l'amore, la libertà. Quella libertà simboleggiata dal volo dei rondoni, che come ogni primavera torneranno, a portare la speranza che si credeva perduta.


Reseñas Varias sobre este libro



Me sorprendió leer las primeras críticas de los lectores a este libro. Eran tan duras que a punto estuve de no comenzar su lectura, sin embargo un pálpito, bendito pálpito, me hizo ignorarlas y adentrarme en las 700 páginas de lo último de Aramburu.

Entiendo las críticas. Imagino que el tema tratado es de difícil comprensión y de difícil seguimiento para muchos lectores, una gran mayoría. No es un libro del que cualquiera entienda su subtexto, máxime con las expectativas creadas al haberse convertido 'Patria', su anterior obra, en un betseller. Los libros no tienen nada que ver, y a la vez tienen mucho que ver. Al final ambos son reflexiones de vida, cuasi filosóficas, en bocas de los personajes. La diferencia es que 'Patria' trata un tema que todos conocemos, que a todos nos afectó más o menos, mientras que este último relato trata un tema, que aunque nos afecta a miles, está totalmente silenciado y oculto.

En este relato en primera persona, Toni, su protagonista, nos lleva, mes a mes, a recorrer con él su último año de vida, ya que ha decidido suicidarse al acabar el mes de Julio. En este relato nos cuenta su día a día, a la vez que repasa lo que ha sido su vida. Una vida anodina y sin ningún tipo de alicientes, que hace que la historia, a simple vista, parezca lo mismo, anodina y sin alicientes, repetitiva y aburrida.

Sin embargo, si eres hombre, heterosexual y tienes entre 45 y 60 años, la cosa cambia. Probablemente te veras reflejado en muchos pasajes del relato en Toni, probablemente te sentirás muy identificado con él. La primera generación, y probablemente la única, en que todos sus modelos, masculinos y femeninos, estallaron por los aires, y de pronto, todo lo que en su infancia y juventud habían anhelado o esperado ser, no era válido y, día a día, tuvieron que reinventarse y tuvieron, o tuvimos, que hacerlo a golpe de improvisación, sin saber que era ya lo que se esperaba de nosotros, sin saber que esperábamos nosotros de nosotros mismos y todo ello, sin red, sin posibilidad de error, sin segundas oportunidades, un esfuerzo agotador que, en la mayoría de los casos, finaliza con la sensación de el vacío existencial de quien siente no haber conseguido absolutamente nada.

"Es como montarse en el tiovivo y cada vuelta es un año. Das las vueltas que te toquen. A mí me han tocado cincuenta y seis. Podría continuar un poco más; pero estoy cansado. Aún peor, harto. Llegada la hora de abandonar el tiovivo, te bajas y otro, nacido con posterioridad ocupa el sitio vacante. Si te divertiste, enhorabuena; si no, te jodes."

En los últimos 40 años la tasa de suicidios de mujeres en España se mantiene estable, mientras que la de varones se ha duplicado. Más de 3.600 hombres se quitan la vida en nuestro país cada año. Diez cada día. Algo silenciado y oculto que no es noticia, ni fruto de investigación, ni mucho menos merecedora de partida alguna en ningún maldito presupuesto.

Totalmente recomendable. Realismo brillante. Si a ti, que ahora lees mi texto, no te gustó o no te gusta mi reflexión, tienes mi respeto, respétame tu a mi y evita entrar en polémicas en los comentarios de esta revisión. Gracias.
177 s1 comment Paola Mendoza Laca319 57

El jueves 26 de agosto del 2021 se lanzó este libro que se llama LOS VENCEJOS de FERNANDO ARAMBURU. 

Entonces, ¡paré! y dejé de hacer lo que estaba haciendo y me puse a leer el libro…porque, se trata de FERNANDO ARAMBURU, un crack, un súper escritor, un gran narrador….

Es decir, garantía a ojos cerrados de pasar un buen momento con una buena lectura.

Entonces, decidí leerlo.

¿De qué va? Pues, trata de un profesor de instituto que decide poner fin a su vida. Le pone de fecha límite un año, y durante ese lapso de tiempo nos contará su vida desde que era un niño hasta el presente, a modo de crónica personal. Es un hombre que vivió en un entorno familiar disfuncional, violento, abusivo. Ahora, de adulto, se muestra como un hombre cansado de la vida, desubicado, algo inmaduro y sobre todo, harto de la gente. Con un matrimonio fracasado, un hijo que es una desgracia, un amigo que en lugar de disuadirlo de la idea, al contrario, lo alienta porque él también comparte su idea de suicidarse; este hombre nos va narrando sus vivencias desde el punto de vista de una persona que ha puesto fecha para su suicidio.

Cada capítulo es un mes del año. Empieza con el mes de Agosto y así sucesivamente, llega hasta Julio, mes en el que pondría fin a su vida. La novela es narrada en primera persona, por el protagonista. Al comienzo pensaba que se trataba de una especie de notas de suicidio que él escribía, pero en realidad se trata de textos que escribe para sí mismo. Por tanto, su relato es de una crudeza, una violencia y una sinceridad apabullantes. 

De milagro terminé de leerlo. Son 700 páginas de una crónica que al comienzo es interesante porque empezamos a conocer al personaje y a delinear su entorno. Pero conforme pasa la novela, es un repetir y repetir y repetir de situaciones del protagonista que me parece algo innecesario porque ya, para la mitad del libro, conocemos bien a Toni, su dinámica de vida, su dinámica familiar y también conocemos bien a los otros personajes. 

¡Qué cosa más aburrida! Fue un libro que no leí, sufrí. Yo tengo una suscripción en Storytel y ni siquiera con la ayuda del audio libro logré hacer menos tediosa la lectura. Llega un momento en que pensaba “¡Basta! Por favor, sáltate todo esto y dime en qué termina.”

A veces, pensaba que el autor se había ensañado con todos los personajes, porque ninguno fue de mi agrado, a excepción de la mascota del protagonista, la perra Pepa que es la única que nos muestra lo solo que está y también es la que logra chispazos de afecto en su amo. Personajes muy repelentes. Si el autor quería provocar ese efecto en el lector, lo logró.

Por otro lado, la estructura me pareció caótica. No es el tipo de técnica que me agrade porque no tiene una estructura narrativa lineal, ni son varias líneas de tiempo; es una especie de mezcla confusa de recuerdos. No es un recurso que me agrade y creo que es un recurso del cual se abusa.

Fue un libro extremadamente tedioso, demasiado largo, le sobran páginas y le falta humor. Y cuando sucede eso con una lectura, el final debe ser memorable. No fue el caso. El punto de inflexión se da a dos páginas del final (estoy exagerando, claro), ¡y para todo lo que hemos sufrido…es muy poco! ¿Terminó bien? Sí. Y punto. No hay más.

Sí, hay reflexiones interesantes sobre muchos temas; política, vida, amor, matrimonio, eutanasia, amistad, etc. Pero ni con esos temas me hizo atractiva la historia como está contada.

Tenía demasiadas expectativas con este libro y creo que ese fue mi problema. 

En conclusión, es un libro que se debe leer con mucha paciencia y así, tal vez, lleguen al final.

Hasta una nueva reseña.

Chau.47 s Repix Pix2,261 463

N Oabandonado35 s Adrián166 42

Pese a la admiración que siento por este escritor, admito que yo también caí en la trampa. Tanta mala critica, y hasta algún intento de boicot, ponen en alerta a cualquiera. Aunque lo segundo más me sirve de acicate que otra cosa.

Pero en fin, el grato recuerdo de todo lo leído hasta la fecha le dispensa a uno su merecido margen de confianza. Y una vez más, no me he equivocado.

Coincidimos todos en que esto no es Patria, que el argumento es bastante plano, y que algunos temas levantarán ampollas. Pero rotundamente, sí es Aramburu. Si no son acérrimos de su estilo no lo lean, porque todo esto en un libro de 700 páginas puede desesperar al público equivocado.

Toni, el protagonista, cree haber cumplido su penoso papel en este mundo, y decide suicidarse a un año vista. A partir de ahí, escribirá cada noche una suerte de diario con sus andanzas, pasadas y presentes, casi siempre ordinarias, y muchas veces polémicas.

Sus opiniones, sus actos y las relaciones que mantiene con sus allegados ahondarán en su personalidad, que ya adelanto, tampoco gustará a todo el mundo. Al fin y al cabo, son las reflexiones al aire de una persona desahuciada, a la que poco le importa ya la opinión pública, y se puede permitir el lujo de decir lo que piensa. (Aprovecho aquí para decir que huyan siempre de los personajes perfectos).

Y es que la literatura también es esto; rascar en la conciencia de los humanos para llegar a eso de lo que no se habla y de lo que no gusta, pero no por ello deja de existir. De todo lo demás ya estamos más que servidos en el día a día.

Para los que sí disfrutamos de la prosa y forma de ver la vida de Fernando Aramburu, Los vencejos es un regalo. Así que gracias.

"Llega un día en que uno, por muy torpe que sea, empieza a comprender ciertas cosas..." 33 s pelaio224 55

Pues después de la mayoría de críticas que he leído a los "entendidos" o críticos profesionales y otras por aquí, casi todas negativas, llamarme de todo pero a mí me ha encantado. Me gustó mucho "Patria" pero eso no quita el que esta nueva novela de Fernando Aramburu me haya parecido muy, muy buena. Y ya sabéis, para gustos los colores :-)31 s Santi Alonso150 11

No sé ni por dónde empezar. Después del fenómeno de "Patria" y de indagar en la obra anterior de Aramburu (en parte, no toda), voy y me encuentro con esto. Hacía tiempo (si es que alguna vez me ha pasado, que eso está por ver), que un libro no me dejaba tan vacío al terminarlo. No iba con ninguna expectativa (sobre todo después de Patria, que era LA NOVELA). Pues sin quererlo ni beberlo, poco a poco me adentré en esta historia hasta que, sin darme yo cuenta, ha dejado una huella bien profunda en mí. He leído comentarios sobre "lo pesado que se hace el libro porque solo cuenta batallitas de la mili del protagonista" o "es que no hay diálogos" (digo yo que para gustos los libros).

Pero creo que es precisamente en esa historia donde nos tenemos que quedar. Porque es humana, tierna, llena de miedos, de rutina, bonita, que duele y un sinfín de adjetivos o calificativos con los que me quedaría corto. No a todo el mundo tiene por qué gustarle lo mismo, y de hecho yo empecé receloso el libro después de llenarme la cabeza de semejantes opiniones. Pero las dejé atrás y afronté estas 700 páginas en las que he reído y me he emocionado y de las que me he quedado huérfano después de terminarlo.

Y ahora, ¿qué? Pues supongo que no habrá otro remedio que buscar otras historias que me ayuden a superar esto.28 s Paco Alegría169 15

Una novela que claramente no será para todos, porque si bien la historia (que normalmente tanto nos mueve en la literatura) está ahí, solo es el fondo. El personaje, sus pensamientos, sus reflexiones, y mas aún, las reflexiones a las que nos lleva son mucho, muchísimo mas importantes que la historia. Pero acá se rompe con la parafernalia, por que no estamos ante un personaje de minorías atractivas, de moda, de "vida difícil". Nos enfrentamos a un ser común, promedio, normal: un hombre heterosexual, cincuentón, divorciado.

Definitivamente Fernando Aramburu tiene esa capacidad, no por muchos apreciada, de deshebrar un momento cotidiano, descomponerlo, observar las partes cuidadosamente, exponerlas y a partir de ahí reflexionar sobre sus razones y consecuencias.

Usando siempre un lenguaje simple y claro y una narrativa dinámica, a veces sorpresiva, e incluso un poco cínica, que nunca apela al sentimentalismo barato ni a la risa fácil, mas bien siempre va entre matices contenidos y sutiles que yo, como lector, disfruto enormemente, porque me deja participar, imaginar, reflexionar...

Formidable libro, que no necesariamente recomiendo, porque, como dije, no será para todos.ficcion filosofía gran-narrativa ...more22 s Esther Brum59 31

DNF
Adorei Pátria .
Tentei, tentei ler este até ao fim, mas cada vez que pegava nele gostava menos .
Já percebi que os leitores se dividem, os que gostaram muito e os outros, onde me incluo. 2022 contemporaneo unfinished22 s Javier Gonzalez13 21

Hará unos 10 años, vi una película preciosa de Felix Viscarret que se llama ‘Bajo las estrellas’ con un increíble Alberto San Juan de protagonista. Después, me enteré de que había un libro, ‘El trompetista del utopía’, en el que la película se había basado. Lo leí y lo disfruté, también. El nombre del autor del libro pasó desapercibido para mí; cuando un libro llamado ‘Patria’ reventó la escena literaria española, nunca se me olvidaría el autor de ambos: Fernando Aramburu.

‘Los vencejos’ es la nueva novela de Aramburu tras el éxito por todos conocido de ‘Patria’. Es un libro que recorre el último año de vida de su protagonista, Toni, ya que éste ha decidido suicidarse el 31 de julio de 2019. Gracias al booktrailer que grabaron de este libro, la cara del protagonista es, una vez más, la de Alberto San Juan. Es un diario y, cómo no, una historia. La de Toni y su familia, sus amigos y su perra. La forma que tiene de contarlo Aramburu es impecable, con saltos en el tiempo que van engranándose para contar la historia de un hombre. Es una travesía larga, poco más de 700 páginas, donde no todo es trepidante pero donde no puedes dejar de leer. Quieres saber todo de Toni, quieres saber a dónde va y de dónde viene para entender sus decisiones. Reivindica Aramburu en esta novela cierta forma de contar una historia donde quedarse a vivir por un tiempo. No todas las noches de un año entero pueden ser decisivas, pero todas importantes, hasta los pasajes que puedan pecar de menos interesantes.19 s Gauss74439 81

L'edizione originale in spagnolo dell' ultimo romanzo di Aramburu (conosciuto in Italia come "I rondoni"), mi era capitato tra le mani durante una gita a Siviglia e mi ha portato a fare due cose che di solito non faccio mai.
La prima: acquistare un libro nuovo e metterlo subito in cima alla pila.
La seconda: acquistare un libro di settencento-pagine-settecento senza sapere bene che tipo di libro io stia comprando.
Il risultato finale è stato ovvio: tre mesi per leggerlo, in preda ad una voglia di girare le pagine pari a zero, affrontando con una fatica pazzesca una tematica come quella del ricordo che di solito detesto.
E' la storia di Antonio, un madrileno di mezza età rimasto bambino nella testa che decide di tirare le somme della propria vita, riportando quotidianamente ricordi che tornano alla mente dell' io narrante in uno zibaldone più o meno caotico. Antonio è l'archetipo dell'uomo mediocre del secolo ventuno cioè l'adolescente mai cresciuto, che più o meno casualmente combina un disastro dietro l'altro, facendo soffrire tutte le persone che ha intorno in sequenza.

Che la storia sia in realtà paradossale, più una caricatura che una biografia, è evidente fin da subito. Pure, un libro simile dà fastidio come qualcuno che ti punzecchi con un ago dietro al collo, perchè essendo un maschio vicino ormai ai cinquanta, mi sento pericolosamente tirato in ballo dalle peripezie di questo madrileno separato, con un figlio psicotico nulla facente, perennemente alla ricerca di sesso e con un solo amico. Da questo punto di vista la forza caricaturale della storia (nessuno, davvero nessuno, può averne combinate così tante tutte insieme!) è persino rassicurante.
Nonostante sia curioso in questo periodo imbattersi in una riflessione profondamente maschile in mezzo a decine di riflessioni profondamente femminili, sono settecento pagine ripetitive, martellanti e senza un filo logico. Una stella.

Vabbè, proprio tutto da una stella non è dai. La scrittura è scorrevole come sempre: pochi minuti dopo il sospiro di sconforto al vedere le dimensioni del tomo che ancora ti mancano (espresse in centimetri), ti accorgi con sorpresa che la lettura di queste pagine, nonostante siano in lingua originale, è addirittura piacevole. Tutto paratattico, molto chiaro, periodi brevi, lessico adeguato a quello dei protagonisti della storia. Due stelle, volendo essere larghi.

La ambientazione madrilena aiuta a presentare uno spaccato della Spagna del secolo ventuno che è del tutto compatibile con quello che si percepisce nella realtà vivendoci. Il sofferto venire a patti con il passato insanguinato da una dittatura ancora troppo recente, la rottura del bipolarismo (PP-PSOE) e la faticosa ricerca di nuovi equilibri, il clima che riesce ad essere insieme clemente e severo, un popolo che vive di notte tra le sue mesitas a la calle piene di cucina abbondante, povera e sofisticata insieme. Scuotendo la testa ammetto che devo dare tre stelle.

Nelle ultime duecento pagine, ci si rende conto che andando avanti il libro cambia completamente. Non siamo più dentro una caricatura, i personaggi non sono più uomini da barzelletta o da chiacchiera da bar. Dapprima quasi con sorpresa, poi sempre più spesso fino a non farci più nemmeno caso, sentimenti e scelte profondamente umani si impossessano di Antonio e dei suoi amici per arrivare alle ultime pagine a raccontare di una vita profondamente vera. Quello che è impressionante è che non c'è nessuna cesura, pagina dopo pagina, ricordo dopo ricordo si passa attraverso infinite sfumature di colore sempre diverso fino a che, senza capire come sia potuto succedere, non stai più leggendo Lando o il Tromba ma un bellissimo romanzo di approfondimento spirituale, che termina all'ultima pagina con un gesto supremo di generosità. No, qui ci vogliono almeno quattro stelle, tre mesi o non tre mesi.

C'è come un parallelismo tra il fiorire di una tardiva maturità ed il ritorno della dorata luce primaverile, l'apparire dei primi rondoni sulle calles di Madrid, e poi c'è il bellissimo cane Pepa, e poi...vabbè ho capito. Cinque stelle e non ne parliamo più.

La prossima volta un romanzo così lungo mica lo metto in cima alla lista però.altri-editori letteratura-spagnola spagna19 s ????540 124

«? ???????» ??? «?? ?????????????» ????? ?????. ??????? ??????????? ??????, ???? ????, ???? ???????. ??? ?????????? ???????? ????? ???????? ?? ???????????? ?????? ?? ?????? ????????? ??? ????????. ? ????? ???????????? ??????? ????? ??????????. ???? ??????? ??? ????? ??????????? ? ??? ???? ???????? ??? ??? ?? ??? ???????? ??? ???? ??????? ????????? ??? ??? ??? ???? ??? ????? ?? ????????? ??? ??? ??????????? ?????????.

? ?????????? ????? ????. ?? ???????? ?????????????? ???. ???? ???? ??????? ?’ ???? ?? ?????????, ??? ??? ??????? ??? ?????????, ??? ? ????? ??? ????? ????????????? ??? ??? ? ?????????? ??? ?????????? ?? ??? ????????????. ??????, ??? ??? ????????????. ??? ???? ???? ? ?????????? ??? ???? ??? ? ??????? ??? ??????? ????? ?? ?????????.

??? ???????? ?? ??? ?????. ?????? ??? ?????? ???? ????????? ? ????????? ?????.

???? ??? ??????? ????? ??? ? ?????????? ????? ????????? ????????? ??? ???????? ????????? ??? ???????? ???????? ???? ?????.

???? ???? ???? ??????? ?? ?? ??? ????????????? ???? ?? ?? «? ???????»16 s Rita Araújo170 40

#maioAGespanhol

“Deixarei a vida sem ter visto a grandeza do ser humano, não nego que exista tal grandeza; simplesmente afirmo que não estava nos sítios que eu frequentei. Talvez em países longínquos, talvez em ilhas solitárias, ou no sótão onde, afugentado do mundo, se encolhe um homem bom”16 s Patrizia506 146

Toni, professore di filosofia a Madrid, fissa la data del proprio suicidio. Stanco di una vita di fallimenti, il divorzio, il figlio per il quale non nutre un sentimento definito se non un compassionevole disprezzo, la morte del padre al quale avrebbe voluto somigliare, si prepara ad abbandonare l’esistenza scrivendo un diario. Nessuna velleità letteraria, solo un’analisi impietosa e spietata di tutti gli avvenimenti passati e presenti che sembra giustificare la sua decisione.
Noioso e piatto nella prima parte, a un certo punto si avverte una svolta. Solo piccoli indizi sparsi qua e là, il racconto si anima e diventa ironico, anche divertente. Forse un coraggioso taglio di pagine ne avrebbe fatto un romanzo più godibile.2021 letteratura-spagnola14 s Antonio Grau81 6

Leyendo.
Por ahora me está gustando mucho. Novela de personajes.
Totalmente distinto a lo anterior que he leído del autor.
Después de terminarlo, me reitero. No sé si llamarlo novela o qué, pero me ha encantado.
Tema incómodo, tratado con lucidez. Ácido, irónico, sarcástico, derrotista. La luz dentro de la oscuridad.13 s Bárbara 268 16

Abandono. Una escritura muy pobre. 14 s Jan Koster67 34

Toni is uitgekeken op zijn werk. Het vak dat hij geeft interesseert de leerlingen nauwelijks, de rectrix is een takkentrol die hij ten diepste verafschuwt. Zijn zoon is losgeslagen. Zijn huwelijk met de beeldschone Amalia was een kortstondig succes, de lol was er snel af

“Ik heb nog nooit een lijk genaaid, maar ik hoef slechts aan de passiviteit van Amalia te denken, liggend op haar rug met de dijen net genoeg uit elkaar, om een idee te krijgen van de necrofiele ervaring.”

De politieke ontwikkelingen zinnen hem niet. De aarde is er slecht aan toe, flora en fauna hebben het moeilijk, de biodiversiteit staat onder grote druk, door toedoen van de mens. Toni haalt een citaat van Arthur Schopenhauer aan om dat te illustreren:

“De mens heeft van de aarde een hel voor de dieren gemaakt.”

Hij heeft nog wel wat om voor te leven, zolang het duurt. Zijn hond Pepa, maar die is niet meer de jongste. Zijn goede vriend die hij Kunstpoot noemt en met wie hij lief en leed deelt. Maar als die ook nog eens met zijn gezondheid gaat kwakkelen, dan is hij er wel zo’n beetje uit:

“Ik ben niet van zins om Moeder Natuur te laten beslissen over het moment waarop ik de geleende atomen terug dien te geven.”

Dat alles lijkt te hinten op een bijzonder zwartgallige roman, maar dat is Het tellen van de dagen zeer zeker niet. Toni voelt zich vrij, in alle opzichten, want hij heeft toch niets meer te verliezen. In zijn dagboek spaart hij niemand, alleen de paar wezens voor wie hij gevoelens koestert komen er tamelijk ongeschonden van af. Denk nou niet dat Toni zelf zo’n lieve jongen is, zeker niet, zijn broer bijvoorbeeld heeft heel wat van hem te verduren gehad.

Het tellen van de dagen is een omvangrijk boek, de wereld daarbinnen is klein. Er is wel wat aandacht voor de buitenwereld, maar qua geografie en qua personages houdt Aramburu het klein. Veel speelt zich af in het hoofd van Toni. De plaats van handeling is vooral zijn huis en hetgeen op loopafstand met de hond bereikbaar is. De personages zijn vooral zijn ouders en zijn broer met aanhang en nog zo wat familieleden, aangevuld met enkele vrienden en bekenden. Een klein kringetje dat hij onder een vergrootglas legt.
De grootste bijrol is weggelegd voor Kunstpoot, zoals hij zijn vriend in gedachten noemt nadat deze een been had verloren bij een terroristische aanslag.

Naarmate de datum dichterbij komt, alle voorbereidingen zijn getroffen, alle boeken de deur uit zijn gedaan, (de manier waarop is een verhaal op zich!) sluipen de twijfels binnen. Toni moet steeds meer zijn best doen om zichzelf ervan te overtuigen zijn plan uit te voeren.

Dan zijn er nog die raadselachtige briefjes die hij vaak in zijn brievenbus vindt. Wie is toch de schrijver daarvan? Het moet iemand zijn die hem goed kent, die precies weet wat Toni uitspookt. Het commentaar dat de schrijver daarvan op hem levert is ook niet mals en kun je zien als een spiegel die hem wordt voorgehouden. Is het Kunstpoot, zijn zoon, zijn broer of misschien toch zijn ex?

Of is het zijn eerste liefde, degene die hij in de kou heeft laten staan toen hij koos voor Amalia? Ook die “toevallige” ontmoeting (wat is de rol van Kunstpoot?) brengt hem niet aan het wankelen. Denkt hij. Hij praat zichzelf aan dat hij een hekel aan haar heeft, maar zijn daden laten soms wat anders zien in de maanden die volgen. Is hij toch meer aan haar gehecht geraakt dan hij van zichzelf wil weten? En afscheid nemen van zijn geliefde hond, hoe moeilijk valt dat hem wel niet. De brandende vraag is wat hij zal doen als de dagen zijn geteld. Slaat hij de hand aan zichzelf? Zo ja, hoe zal hij dat doen en hoe laat hij de rest achter?

Het tellen van de dagen is een roman die je met veel vragen laat zitten. De grootste vraag is misschien wel waarom Toni dat dagboek is begonnen. Is het misschien toch een teken dat hij meer van het leven houdt dan hij wil toegeven, is het hem zoveel inspanning waard om dat alles op papier te krijgen?

Het is een kenmerk van goede literatuur dat er vragen zijn waarop geen antwoord valt te geven. Dat is misschien wel de voornaamste conclusie na lezing van dit prachtige boek.

Verschenen op http://bit.ly/3kj4pRT15 s Infada Spain300 87

4,5 ?????????...???? ?? ?? ???? ?????? ?????????????, ????????? ??? ?????????? ??????. ?????????? ? ?????????? (????? ?? ???? ????????? ?????, ????? ?? ?????????? ????? ???????? ???? 800 ??????? ???) ?? ???????? ?? ??????? ???????? ???? ??? ??????? ?????? ??? ????-?? ??? ??? ?? ???????? ??? ????????? ??? ??? ?? ???????...202313 s1 comment Gavin Armour511 112

[Rezension bezieht sich auf die Hardcover-Asugabe bei Rowohlt]

Ein Mensch hegt die Absicht, seinem Leben ein Ende zu setzten. Das ist entsetzlich und wir würden in den allermeisten Fällen wohl versuchen, ihn davon abzuhalten. Fernando Aramburu lässt in seinem Roman DIE MAUERSEGLER (LOS VENCEJOS; Original erschienen 2021, Dt. 2022) seinen Protagonisten, den Philosophielehrer Toni, ein Tagebuch führen, in dem er ein Jahr lang Rechenschaft ablegen will über sein Leben und seinen geplanten Tod am Ende dieses Jahres. Das Motiv seines Freitodes wird nie wirklich klar, es ist weder eine Depression noch eine tödliche Krankheit o.ä., am ehesten scheint es Überdruss zu sein, die schiere Langeweile, die ihn aus einem Dasein treibt, welches ihm wohl nichts mehr zu bieten hat.

So lesen wir uns also auf über 800 Seiten durch diesen Rechenschaftsbericht, der den Tagen eines Jahres entsprechend also 364 Einträge aufweist. Ohne jeden literarischen Anspruch, wie uns der Schreiber mehrfach mitteilt, räsoniert Toni über seine gescheiterte Ehe mit Amalia; über seinen Sohn, den er Nikita nennt und der in seinen Augen ein kompletter Versager ist, inklusive eines Hakenkreuz-Tattoos auf seinem Körper; berichtet uns von seinem sozialistischen Vater, der durchaus faschistischen Erziehungsmethoden huldigte und selten vor Schlägen zurückschreckte; von der langsam in der Demenz versinkenden Mutter, die nach des (frühen) Todes des Vaters noch einmal ein spätes Glück fand, welches Toni und sein Bruder Raul bewusst zerstörten, um die Mutter für sich zu behalten. Toni kann diesen Bruder, Raul, jünger als er, nicht leiden, ja, er „hasst“ ihn gar, wie er überhaupt viele und vieles hasst. Vor allem seine Ex-Frau. Und deren Eltern, gestandene Faschisten mit einem Hang zur Franco-Verehrung. Freilich werden uns nicht nur Anekdoten aus Tonis vergangenen Leben, sondern auch aktuelle Ereignisse und seine Reaktion auf diese geschildert: Das Leben als Lehrer und die Auseinandersetzung mit der von ihm ebenfalls gehassten Direktorin der Schule, an der er arbeitet, die Krebserkrankung einer seiner Nichten, der Tod der Mutter und schließlich das Auftauchen von Águeda, einer Jugendfreundin, die sich recht robust in Tonis Leben drängt, wenn auch auf leisen Pfoten. Und immer wieder berichtet uns Toni von seinen Treffen und Gesprächen mit „Humpel“, seinem besten – und einzigen – Freund, dem er den zynischen Spitznamen verpasst hat, nachdem der einen Fuß bei einem der fürchterlichen Terroranschläge in Madrid im März 2004 verloren hat. „Humpels“ realen Namen erfahren wir nie.

Nun teilt Toni uns immer wieder mit, dass er keine literarischen Ansprüche stellt, doch ist dieser Roman selbstverständlich sehr genau – und sehr gut – durchkomponiert. Würde so ein Mensch schreiben, der des Lebens überdrüssig ist? Wahrscheinlich nicht. Würde es einen Spannungsbogen geben in einem solchen Werk? Eher nicht. Würde ein potentieller Lebensmüder es wirklich als wesentlich erachten, einem Sohn, den er verachtet, den er für einen Verlierer und Dummkopf hält, 800 Seiten zu hinterlassen, um sich zu erklären? Und dann eben doch nicht alles erklärt? Auch hier: Wahrscheinlich eher nicht. So könnte man also schon anhand des Werks selbst und seines Umfangs sagen: Wir haben es mit einem gnadenlosen Narzissten zu tun, der Nabelschau betreibt. Und so, wie er über sich, die Menschen seines Lebens und seine Vorlieben schreibt, wird sich ein solcher Mann im Leben nicht umbringen, um im Bilde zu bleiben.

Soviel Spoiler muss sein: Tut er auch nicht. So jemand kann sich gar nicht töten. Und sobald man das kapiert hat – und man kapiert es recht früh – fangen Toni und seine Ein- und Auslassungen an, den Leser zu enervieren. Unglaublich zu nerven. Er langweilt mit seinem Hass, seinem Überdruss, seiner Verachtung, die eigentlich immer auf ihn selbst zurückfällt. Gleich ob er seine Ex-Frau beschreibt oder seinen Sohn, die Schwiegereltern oder den Bruder, immer bringt Toni ein unglaubliches Überlegenheitsgefühl, ja Verachtung gegenüber seiner Umwelt und dem Leben der anderen zum Ausdruck. Das ist literarisch natürlich hervorragend gemacht – von Fernando Aramburu, der uns ein Ego-Monster par excellence vorführt. Und natürlich müssen Hauptfiguren oder Ich-Erzähler in Romanen nicht sympathisch sein; Nabokov hat das mit Humbert Humbert, der Hauptfigur seines Jahrhundertromans LOLITA (1955/57) ja eindrücklich vorgeführt (na gut, auch Shakespeare hat es mit einigen seiner Figuren bewiesen): Allerdings hat Nabokov die Messlatte auch enorm hoch gehängt. Dieser Philosophielehrer, den Aramburu hier erzählen lässt (und den er im weniger schmeichelhaften Sinn des Wortes tatsächlich indirekt vorführt) ist leider nicht interessant genug, seine Gedanken sind nicht wesentlich und packend genug, um den Umfang dieses Romans wirklich zu rechtfertigen.

Also baut Aramburu eine Reihe von Merkwürdigkeiten, Doppelböden und Umwege in seinen Text ein, um uns bei der Stange zu halten. Immer bleibt das Gefühl, dass da noch etwas ist, ein Mehr, welches wir ahnen, von dem der Text raunt, das aber nie greifbar wird. So bittet „Humpel“ bspw. Toni gelegentlich, dass dieser ihm Pepa, seinen Hund, für eine Nacht überlässt. Einmal kommt das Tier vollkommen verstört zu Toni zurück, doch nie erfährt dieser – oder erfahren wir – was dahintersteckt. Und Toni scheint es auch nicht wirklich zu interessieren. Vielleicht stellt er seinen Freund zur Rede, vielleicht vergisst er nur, uns – also dem potentiellen Leser seines dezidiert „nicht literarischen“ Textes – davon zu berichten; so oder so entsteht aber eine Leerstelle.

Der Roman ist voller solcher Leerstellen, Merkwürdigkeiten, die uns irgendwie interessieren sollen, die Spannung erzeugen in einem Text, der ja eigentlich keine Spannung bräuchte, die aber auch fürchterlich unbefriedigend sind, eben weil sie leer bleiben. Toni erzählt uns – wie ein roter Faden zieht sich dies durch den gesamten Text – von anonymen Botschaften, die er seit Jahren erhält und deren Inhalt darauf deuten, dass jemand nahezu alles über ihn und sein Leben weiß. Ein Handlungsstrang, der natürlich ebenfalls Spannung erzeugt, der jedoch nirgend wohin führt. Eine Leerstelle. Nun darf Literatur dies natürlich: Leerstellen erzeugen, mit Doppeldeutigkeiten spielen, Ambivalenz herstellen, den Leser verführen, hinter dem „Sichtbaren“ immer eine andere – oder mehrere andere – Ebene(n) zu vermuten. Aber manchmal entsteht auch in der besten Literatur doch der Eindruck, dass dem Autor vielleicht auch einfach nichts eingefallen ist, das gewisse Fäden lose Enden behalten, weil man nichts mit ihnen anzufangen weiß.

So entsteht irgendwann der Eindruck, man habe es mit einem gewaltigen Schwindel zu tun. Ein Gefühl, das schwindeln macht und durchaus eine ganz eigene Spannung erzeugen könnte. „Humpel bspw., den wir nie direkt erleben, sondern immer nur durch den Filter des Schreibers – wie alle Figuren hier, doch sind uns fast alle, sogar Tonis Ex-Frau, näher, gegenständlicher, als dieser Freund, der als Zyniker geschildert wird, der das Leben aber eigentlich liebt, an einer seltsamen Krankheit leidet, die ihm immer wieder fürchterliche Abzesse auf und in den Körper fräst und der sich entschieden hat, es Toni gleichzutun und sich am Ende dieses beschriebenen Jahres das Leben zu nehmen – dieser Mann scheint eine Schimäre zu sein. Gibt es diesen Mann überhaupt? Oder ist er eine imaginäre Figur, mit welcher der Ich-Erzähler Toni Zwiesprache hält? Angeblich aber ist auch Águeda mit ihm befreundet. Könnte also auch sie vielleicht eine Einbildung des Verfassers sein? Könnten wir es hier en Gros mit den Hirngespinsten eines unfassbar Einsamen zu tun haben?

Zugleich stellt sich aber die Frage: Interessiert uns das wirklich? Wie müsste dieser Mann agieren, was müsste er beschreiben, besser vielleicht: Wie müsste er schreiben, damit wir, die Leser, all dem, was er berichtet, wirkliches Interesse entgegenbringen? Denn dies bleibt einfach unbefriedigend. Manchmal durchaus witzig, wobei einem das Lachen im Halse stecken zu bleiben droht, manchmal melancholisch, mit einem guten Gespür für Madrid als Lebensraum und Lebenszustand, verheddert Aramburu sich doch viel zu häufig zwischen den Zeitebenen, so dass der Leser manchmal wirklich raten muss, wo er sich gerade befindet – in einer Erinnerung aus ferner Zeit oder dem Bericht dessen, was am vorigen Tage geschehen ist? Und immer wieder wirkt dies alles redundant, unwesentlich, profan.

Ein wenig gewinnt der Leser, der Aramburus Vorgänger, das großartige PATRIA (2016) kennt, den Eindruck, dass der Autor sich maximal vom eigenen Werk absetzen wollte. Was dort das Politische und Öffentliche im Privaten beschrieb, wird hier zur reinen Innenschau und bewussten Abkehr von aller Beteiligung am Öffentlichen. Dazu zählen auch Tonis Beschreibungen, wie er bei den anstehenden Wahlen irgendetwas ankreuzt und sich so oder so längst jenseits alles politisch Relevanten wähnt. Jedoch – und das viel zu früh – ahnt der Leser, dass all die Bemühungen, das Weltliche hinter sich zu lassen (u.a. verteilt der Herr Philosoph seine Bibliothek über halb Madrid, um sie so unters Volk zu bringen) eben genau das sind: Ein Wahn. Denn dieser Toni ist dem Hiesigen viel zu sehr zugewandt, um seine Drohung wirklich wahr zu machen. Und irgendwann, ebenfalls nicht allzu spät im Roman, drängt sich der Verdacht auf, dass wir schlicht der Midlife-Crisis eines Vierundfünfzigjährigen beiwohnen, der sich vor sich selbst zu rechtfertigen sucht. Und solche hat man dann – gerade als Vierundfünfzigjähriger – dann doch zu viele in der unmittelbaren Umgebung, als dass man dies auch noch als Literatur bräuchte.11 s1 comment AlberPeláez134 2

Pufff, tedioso, largo, aburrido, largo, repetitivo, largo, plano, muy largo!!!! Hubiera funcionado mejor con la mitad de la mitad de las páginas!

Toni, un profesor de filosofía, decide suicidarse. Lo hará en un año. Y el libro nos cuenta la vida de este personaje en este año, y su vida anterior, hasta que llega el día D.

Cada capítulo un mes, pero lo dicho, muy repetitivo y tedioso. En mas de una ocasión pensé en abandonar la historia, aunque aguanté solo para conocer el desenlace.

Dos estrellas, y porque me da no se qué poner solo una al autor de Patria! 11 s ana cue29 5

Una vez mas lo logra!!! Que maravilla de narrador.libros-leidos-202111 s Carmen C.63 1 follower

La vida al microscopio, diseccionada de manera admirable.
Una novela magnífica.11 s Marcello S560 243

Dopo Patria, me lo immagino Aramburu che si chiede “E adesso che scrivo?”
Era complicato, ci ha provato, non è andata.
Troppe pagine, noioso, ripetitivo.
Una fatica.

[55/100]11 s Raúl243 3

Madre mía que tostón de libro, largo tedioso y en algunos capítulos hasta molesto de leer. Lo comencé con muchas ganas porque era del gran Aramburu y eso parece era una garantía, lamentable no ha sido así y lo he terminado por amor propio, pero se merecía haberlo dejado en los primeros capítulos. Me da mucha pena dar esta opinión, pero es lo que me ha quedado con su lectura, una pérdida de tiempo.10 s Natalia Stoisin15 1 follower

Al contrarío que a la mayoría,por lo visto,a mí me ha encantado.Dependiendo del momento,a veces yo necesito algo entretenido y entonces leo una novela negra,por ejemplo;sin embargo,también me apetece en ocasiones algo así,distinto,extraño.La vida es así,repetitiva,a veces aburrida,loca,divertida,rara,triste..Y el sarcasmo...¿Qué haríamos sin él?¡Maravilloso!10 s Nelson ZagaloAuthor 9 books368

“Los Vencejos” (2021) é o sucessor de “Patria” (2016), o livro que trouxe reconhecimento internacional, incluindo direito a série HBO, a Fernando Aramburu. Se o estilo, de contador de histórias, permanece inalterado, o tema distancia-se, tal como a abordagem. Deixa-se para trás o terrorismo vasco e adentra-se agora os efeitos sociais do pós-patriarcado na figura masculina. Mantém-se a visão acutilante, mas em vez de sustentada pela tragédia esta é agora baseada na sátira e humor negro, centrais para suportar toda a vil misantropia ao longo de 700 páginas.

Tendo a aborrecer-me com textos misantropos, não suporto o queixume, mas mais ainda a incapacidade de racionalizar alternativas para os problemas. Como se a realidade fosse una, fechada sob um ciclo que se repete, e pior, culpa de todos os demais, quando essas realidades apresentadas são criadas apenas pelas suas próprias cabeças. É isto que me afasta de autores como Céline, Houellebecq ou Bernhard, e por isso tive de parar para refletir sobre a razão porque fui até ao fim deste livro de Aramburu.

A trama roda à volta de Toni, um professor de filosofia do secundário, em volta dos 50, que decide marcar a data da sua morte para dali a um ano. O relato centra-se sobre esse ano que falta percorrer até chegar a engolir a cápsula de cianeto, entretanto adquirida. Somos brindados com a toda a realidade de uma Espanha contemporânea, nomeadamente as questões da Educação e da Política, mas particularmente da retirada de poder aos homens em virtude da equalização de forças entre os sexos, tudo apresentado numa enorme torrente de histórias suportadas em inúmeros flashbacks sobre a juventude, os pais, as namoradas, a ex-mulher e o filho. Não existe matéria que Toni apresente que não seja má, que não tenha defeito, que não seja incorreta, imoral ou injusta. Tudo é visto do seu ponto de vista, como se ele fosse o centro do mundo, alguém a quem a realidade enganou, deixando-o sozinho face a todos os outros. Por isso, Toni está cansado e quer morrer.

Um cenário destes só é suportável enquanto sátira. O ridículo a que Aramburu vota Toni — desde a sua boneca sexual, Tina, ao sanchesco amigo Patachula que vota Vox “só para lixar o pessoal” — é central para tornar a perversidade numa realidade compreensível. Aramburu usa o humor negro como estratagema para fazer passar muitas das suas críticas, mágoas, mas também reconhecimento destas novas realidades. A vantagem desta estratégia é que permite ambiguidade ao autor, não o colocando em nenhum lado da barricada, é cómico, mas é negro, mau, mas tem um racional, oferecendo assim espaço ao leitor para que se posicione.

Dito isto, julgo que foi exatamente aquilo que me fez voltar continuamente ao livro. As críticas ácidas suportadas por situações tão ridículas que podiam ser não só verdadeiras, como até talvez justificadas. Porque debitadas enquanto histórias, aparentemente reais e causais, plenas de sentires, que chegam a obrigar-nos, em certos momentos, a empatizar com a personagem, e por isso na leitura corrente podem parecer plenas de razão e sentido, obrigando-nos a reflexão posterior para compreender que não. Que por mais doloroso que seja o mundo de cada um, essa dor nunca lhes poderá dar o direito de pisar o mundo do outro.

“¿Para qué estrujarnos el cerebro si disponemos de máquinas provistas de inteligencia artificial? Mi pronóstico es negro, muy negro. Estos chavales terminarán vitoreando algún tipo de tiranía. Es lo habitual cuando las multitudes renuncian al cultivo de la mente crítica y delegan en una instancia superior la toma de decisiones. Menos mal que yo no estaré para verlo.”
(...)
“No hay mayor fatuidad que creerse inmortal en la memoria frágil de los hombres. Gloria al olvido, que siempre triunfa.”

Por fim, o livro não será para todos, o que facilmente se percebe pelas notas baixas no Goodreads. Diria mesmo que o livro será detestável para a maioria das mulheres. Todo o mundo, toda a crítica, é criado de um ponto de vista masculino, e a mulher é aqui um dos grandes alvos a abater, ainda que como digo o livro pretenda provocar a reflexão e evocar uma nova compreensão.

O livro foi editado em Portugal pela D. Quixote com o título "O Regresso dos Andorinhões".


Publicado no VI: https://virtual-illusion.blogspot.com...literature9 s2 comments Rodrigo Pérez403 7

Está muy bien escrito, el personaje principal muy bien trazado pero es demasiado largo para lo poco que pasa.9 s Mª Carmen695 Read

Otra que abandona. He aguantado hasta pasada la mitad, pero no puedo con él. Reiterativo y repetitivo.9 s Idoia blanco432 52

Esperaba otra cosa del libro, no un monólogo que a veces se me hizo, muy pesado, contando las andanzas del protagonista desde que era niño. Hay momentos graciosos y solo quería llegar al final para ver si hacía lo que llevaba proponiéndose un año.
6/108 s Grettita Lee92 13

Toni, un profesor de escuela, ha llegado al límite de su vida y decide ponerle fin el próximo 31 de julio.

Novela está relatada en forma de crónica, pues Toni va describiendo su infancia, la relación con sus padres, sus primeros amores, su matrimonio con Amalia, su hijo, así como la relación con los padres de aquella.

El autor nos presenta la historia de cualquiera de nosotros, que hemos sentido esos sinsabores de la infancia, las desolaciones de la juventud, la necesidad del cariño, la decepción del matrimonio fallido y la infelicidad de un hijo maleducado y manipulado.

Dentro de sus líneas se van comprendiendo los porqués de su decisión, más allá de la postura acerca del suicidio, pues se trata de una forma de empatizar con Toni, más no de juzgar su decisión.

¿Quien no ha deseado haber nacido en una familia distinta?, ¿haberse casado con alguien que te ame y te apoye? o simplemente ¿irse para no volver nunca más?

No se trata de un drama que se cierne en las penas de Toni, sino que el autor, con una mágica habilidad, torna en humor negro cada situación, luego, no paras de reír de la depresión de “pata chula” su amigo y único sabedor de su secreto, las aventuras con “Pepa” su mascota y mejor amiga, las desavenencias con “Amalia”, su ex mujer, bisexual y castrante hasta después del divorcio, “Águeda”, bondadosa y siempre cálida en sus palabras, así como con sus padres, hermano y suegros que alimentan un poco ese deseo de terminar con su vida, llegando hasta Tina, necesariamente deben conocer a Tina.

Una narrativa amena, sin pretensiones obsesivas sobre lo bueno o malo del suicidio, solamente una idea razonable del protagonista para evocar lo agridulce de la vida y la necesidad de algunos de no continuar en ella, pues de nada más serviría seguir.

Una historia muy buena, con un final inesperado que personalmente he comprendido y aceptado. Muchos han odiado a Toni, yo simplemente lo entiendo, y también quisiera reencarnar en un vencejo.

Instagram @grettitalee10 s Francisco1,039 124

Autor del comentario:
=================================