?????????, ????????????? 70 ?????????? ??????/??????????.
???? ?????? ?????? ?????????? ??????? ???????? ?? ??????????????? ???????? ?????, ?? ????? ????????, ????? ????????? ???????, ???????? ????, ??? ?? ????????? ?????????? ??????.
????, ???????? ?? ???? ??? ???????? ???? ????????, ??? ??? ???? ???? ???? ?????????? ??????????? ?????, ??? ????? ????. ????????? ?? ?????????? ?????????, ???????? ?? ???????, ?????? ????? ???? ?????????? ???????. ?????? ?? ??? ?? ????????? ? ?????? ? ?????? ?? ????? ??????, ?????????? ???????? ? ????????, ?????????? ???? ?????????, ??? ??? ?????? ?????????? ? ???? ????? ????????????. ??????? ?? ? ???????? ?????? ???????, ???????? ???????? ?? ???? ??????, ?? ?????????? ???????? ? ????????.

????? ??? ?????, ????? ??? ??? ?????? ?????? ???? ???? ?? ?? ??????? ??????????.20 s Ahmed910 7,701

???? ??? ????? ?????.....??????? ????????

???? ???? ????? ?????? ?? ????? ???? ?????? ???? ????? ?????? ???? ???? ????? ?????? ?????? ?? ?????? ?? ???? ????? ??? ?? ?????? ?? ???? ?? ???? ???? ?? ??? ??????? ???? ??? ????? ???? ??????? ??? ??? ?????? ???????.

?? ?????? ???? ???? ??? ?? ????? ??????? ?????? ??? ?? ?? ??? ?????? ????? ??????? ???? ????? ??????? ??????? ???? ?????? ?? ???????? ?? ???? ??? ???????? ??????? ?? ????? ???????? ??? ???? ????????? ??????? ?? ???????? ?????? ?????? ???? ??????.11 s Michael1,556 180

Geschichten ereignen sich nicht. Geschichten werden erzählt. Mit diesen Worten leitet Chrisoph Ransmayr die 70 Reisebeschreibungen ein, die in dem Band "Atlas eines ängstlichen Mannes" gesammelt sind. Es sind dies (mit einer Ausnahme) Beschreibungen von Reisen, die der Autor selbst unternommen hat und von denen er behauptet, dass sie auch ein anderer hätte schreiben können als er, man müsse sich nur in die Nähe des Fremden trauen. Diese Feststelleung allerdings möchte ich in Zweifel ziehen und entgegnen, dass die Grundlage für solche Beschreibungen zunächst einmal ein hellwacher Verstand und eine Wachheit der Sinne sind, die alles um sich herum aufnehmen, speichern und sprachlich mit enormem Gestaltungswillen zur Vollendung bringen. Immer wieder habe ich mich bei den kunstvoll arrangierten und leitmotivisch durchzogenen Erzählungen, die nie den roten Faden vermissen lassen, gefragt, wie es Ransmayr während seiner Reisen gelungen ist, die Eindrücke so lebendig festzuhalten. Der Maler kann sich mit einer Kamera behelfen, doch wie hat Ransmayr Eindrücke im Schnee, auf der Chinesischen Mauer oder in klirrendem Frost festgehalten? Nein, diese Prosa-Wunder hätte längst nicht jeder andere schreiben können und ich nehme mein persönliches Urteil vorweg und sage, dass ich diesen Band in einem Atemzug mit den Büchern W.G. Sebalds nennen würde. Es verbindet sie ein enormes Interesse an menschlichen Belangen und an der Natur, aber auch ein unglaubliches Maß an Sprachbeherrschung.
Wer gerne reist, wird dieses Buch lieben, weil es ihm nicht nur die Welt, sondern auch die Geisteshaltung des idealen Reisenden mustergültig vor Augen führt; doch wird auch der, der nur mit dem Finger auf der Landkarte die Welt entdeckt, nicht weniger auf seine Kosten kommen, wenn er Geschmack an meisterhafter Prosa hat - und wie selten ist gerade diese. Zunächst fällt mir die oft musikalische Qualität der Worte und Satzgefüge auf, die Ransmayr fast zu komponieren scheint. Wer sich anhört, wie Ransmayr selbst seine Texte vorträgt, wird mir sicherlich recht geben, dass es ein Hörgenuss ist und darum ein Appell an die Leser, die Texte unbeding auch laut zu lesen, sie klingen zu lassen. Neben dem Klang scheint es mir eine Herzensangelegenheit Ransmayrs zu sein, immer die bestmögliche, ausdrucksstärkste Formulierung zu finden, die sich zugleich durch ruhige Sachlichkeit und mildes Understatement auszeichnet. Manchmal wirkt sein Sprachgebrauch etwas altmodisch, aber auf angenehme und sehr sympathische Weise. Und wie schon Nabokov darauf hinwies, dass man sich nicht hinter einem Baum verstecken könne, da "Baum" eine abstrakte Idee, nicht aber etwas Reales sei (verstecken könne man sich hinter einer Eiche, einer Buche...), so hat auch bei Ransmayr jeder Vogel, jede Pflanze ihre Bezeichnung und wird beim Namen genannt.
Neben diesen sprachlichen Qualitäten hat mich auch die milde Melancholie berührt, die unaufdringlich-leicht durch die Prosa weht. Ein wundervolles Buch, vielleicht ein wenig unzeitgemäß, das viele, viele Leser verdient.
audiobook signed-signiert10 s ??? ?????Author 1 book5,021

???? ??? ????? ?????

?? ??? ???????!! ?? ?? ??? ?????? ???? ?????? ??????! ??????? ???? ?????? ?? ???????? ??? ???? ?????? ???? ?? ???????? ??? ???? ????? ?????? ???? ???? ??????? ?? ????? ?? ???? ?????? ???? ????? ??????? ?????? ???? ??? ?????? ?????? ??? ?? ????? ??? ????? ????? ????? ???? ?? ?????? – ???? ?? ??? ????? ?????? ???? ????? -? ???? ?????? ??????? ??? ????? ????? ???? ??? ???? ?? ??????? ????? ?? ???? ?????? ??????? ????? ?? ?? ?? ???? ????? ????? ????? ??????? ???? ??? ???.
non-fiction-travel9 s Nina17 7

I saw the waves of the Atlantic receding from the little beach in ever so tiny steps, slowly uncovering the little cave at the end where I had come from. When I had made my way here two hours ago, I had been forced to climb through the half-submerged tunnel, water soaking my clothes and nearly making me lose my balance with every new crash. Now bare rock was visible where frothing white foam had been, and only about every one in ten waves even managed to touch the mouth of the cave in what seemed the brief, shy kiss of insecure teenage lovers. I was sitting on the pebble-covered shore of Tasarte, Gran Canaria, a big, flat rock serving as a kind of makeshift armchair for me while I read my book and looked out on the open sea that in the North African sun turned a specular, mercurial surface. The waves in their retreat kept rolling in at a pacifying, steady pace and in the distance I spotted a sea bird sitting on a rock far out in the water, a creature of the air keeping guard on the land’s last outpost. It was fishing for catch, I saw, now and then dipping its beak into the sea swift as an arrow. I turned my eyes back on my book. It was a copy of Christoph Ransmayr’s Atlas eines ängstlichen Mannes in German language, a book I had read some praise about and that I had taken with me on my vacation because its focus on travelling had seemed fitting. Initially, I had read the stories with interest and occasional awe at the astonishing situations presented. After a while, though, I noticed a looming sense of exasperation within me because the book’s stories didn’t seem to move even a iota, in whatever direction. Perhaps, I thought, Ransmayr had structured his book into several parts, each part containing similarly-patterned stories, a kind of thematic and structural way of organizing the 70 tales. I decided to take a little break and gather my strength. I noticed that the water had receded even farther. The bird on the rock out at sea was now perched on the very outermost edge of the rock, forced to crane its neck as far as it could to still reach the water. I watched it for a while in its attempt to keep catching fish without abandoning its chosen spot, a venture that was getting less successful with every retreating wave. Still, it persevered, possibly because its sedentary way of hunting saved it more energy than flying over the water, scouring the waves for the quick movement of a fishtail, perhaps the flash of a fin, betraying its water-bound owner just below the surface. After a while, I again returned to my book, leafing through it and skimming some of the later stories to detect in what way Ransmayr would have changed his style over the course of the book, because surely he would. To my astonishment, there was no discernible variation between the first story and the 43rd story. Neither between the 15th story and the 66th. They seemed entirely exchangeable. Each of them could have been placed at any position within the book. Incredulous, I read a few more stories, now and then tossing pebbles into the sea for lack of a better outlet for my frustration. Finally, I gave in and flipped the book shut with a sigh of wearied annoyance. Exactly at that moment, when I much too late bid farewell to Christoph Ransmayr’s outpourings and focused on the tide again that, despite the steadiness of its rhythm and the fact that there was not a single boat visible still seemed more entertaining than any of his stories, I saw the majestic sea bird straightening its neck all of a sudden and taking off into the salty air with just a single flap of its wings, in eerie synchronization with the sound of me closing the book. With the full span of its wings unfolded, it looked much larger than it had in its cowering position. The sharp contrast of its dark, feathery silhouette against the gleaming sun woke me up out of my Ransmayr-induced stupor. Apparently, the bird had decided that its attempts to catch fish from the rock that was rising farther out of the sea by the minute were getting increasingly more futile, just my attempts to find any sense of variation in Atlas eines ängstlichen Mannes’ short stories. I followed the bird that began circling over the blue-cast horizon with my eyes, wishing I could encompass the sea of available literature in the world as freely and effortlessly as it could the sea that lay before the two of us. My mind began to circle around the beer I’d have later on when I’d return to the hostel, preying on a particularly appealing little can that had twinkling beads of condensation running down its sides. The bird flew around a cliff and out of sight. The tide kept receding.

Holy shit, what a crappy book. It's been a long time since I last abandoned a book not for a lack of concentration on my side, or because I had to read something else for school or university, but simply because it was so bad I couldn't finish it.
Atlas eines ängstlichen Mannes had been sitting on my shelf for about two and a half years now, (I bought it post-graduation in a coming of age-related bout of wanderlust) and I always really looked forward to reading it but never got around. Now I finally take it with me on a holiday and I can't even get to page 100. Bummer.
For about the first two of Christoph Ransmayrs short stories, I thought, oh that's nice, interesting scene, well described, I it. Then I read the third and the fourth and the fifth short story and it was just... always the same. Not in an "underlying themes" way and for sure not in the "all the stories are connected in complicated ways to form a big picture in the end" way. Nah. They're just. Always. The same. As you might have noticed, I tried to emulate his shtick in the text above, with some slight modifications, and I hope you got a feel for it. Here’s said shtick laid out for ya from me to you:

1. Adjective-loaded description of the setting (Ransmayr goes a long way to make his travels sound very adventurous and exotic).
2. Something dramatic happens, preferably something to do with nature (a storm is his go-to) or human-induced (mentioning political unrest always gives an author that intellectual, statesman edge)
3. Any type of unly coincidence that interrupts the Dramatic Thing That Happens to make the narrator and the reader realize the tremendous value and profoundness of life. Preferably something really small to nicely contrast with the Dramatic Thing, because it's the little things, you know?

And that's really all there is to it. Every time.

Hale-Bopp flies by. BUT!! comet watchers in a restaurant turn their eyes away from the once-in-a-lifetime event because one of the restaurant’s waiters trips and falls.
He and his taxi driver have to stop in front of a street barricade in the extremely tense New Delhi after Indira Gandhi's assassination. BUT!! a bee-yoo-tiful peacock makes an appearance on the barricade, as if there were no riots and no violence. To animals, there aren’t. Sniff.
A pilot in a jet shoots at him and his travel companions in Bolivia. BUT!! when he throws himself on the ground for cover he spots a bee-yoo-tiful beetle, unperturbed by the existence of war itself.
The last king of Nepal drives through a street market in Kathmandu. BUT!! a street lantern short circuits and in the resulting darkness a group of flying foxes flies off, oh-so-free of both power cuts and monarchy.
He has a motorcycle accident in Greece even though he didn’t make a driving mistake and there was nothing wrong with the road. BUT!! later on, he learns there was an earthquake with many casualties far away. He is moved. So are we.
A torero and a bull have an extremely overdramaticized fight in Sevilla, both get wounded. The torero is about to finish the bull. BUT!! a single voice from high up the ranks cries to pardon the bull, BAM!! open ending.
He's in the Sahara and climbs up a sand dune in a beginning sandstorm, a meaningful and dramatic existential feeling grips him for reasons he cannot quite place, BUT!! then his driver informs him he's actually at an ancient burial site.
He interviews an old Jewish man about his life as a refugee in Brazil, the man dies, BUT!! during his funeral a huge Brazilian pine as old as time beautifully sprinkles a gazillion pine seeds on his grave.
He... do I need to go on?

None of the stories have any more plot to them than could be summarized in a single sentence and they all have exactly the same pattern. If you got bored reading my small assortment of summaries, you might be able to imagine what I went through reading all this in full length... but what completely escapes me is how Christoph Ransmayr could write all these short stories over an apparently prolonged period of time (at least his political references point to them being set in several different decades, so I’m assuming he took some years to write them) without drowning in the flood of kitsch he keeps spewing or shooting himself because he by his own hand made himself have a more repetitive job than an assembly line worker in a Chinese mobile phone factory.
Excuse my bitterness. I appreciate Ransmayrs attempt to write about what a great experience travelling can be and the beauty of life in general. And he may have travelled a lot, but what gets me so bitter is that he ruins what could be an interesting account of his travels by trying to pound The Small Big Moments of Life into his readers' heads with a sledgehammer. I bear no malice towards Christoph Ransmayr and I would certainly give one of his other novels a chance, especially if it’s not comprised of a bunch of short stories but of a single narrative, but I don’t having the beauty of life pounded into my head with a sledgehammer. It’s just all so incredibly predictable that reading this you really come to hate it, this beauty of life.

People can be really awful, people can be surprisingly nice, nature is great and we should spend more time there and observe it, sometimes there are incredible coincidences in the world.

Despite his many travels, Ransmayr sadly doesn’t seem to have anything more to say than these four things, and he’s unfortunately not remotely good enough a writer to elegantly stretch this meagre content over an entire book. Other writers have mastered the art of basically having just one thing to say and looking at it in enough different ways to keep you entertained for the length of a novel, and if you do it well, that's actually kind of a cool move, but Christoph Ransmayr’s writing in this book has about as many different perspectives as a game of Pong. Any soap opera on its 2375th episode has more depth, variation and, most of all, subtlety, than this.
Ugh.
abandoned arduous-reading klopapier ...more6 s Puella Sole246 138

Ransmajerova knjiga "Atlas uplašenog ?oveka" ostvarena je kao zbirka 70 putopisnih tekstova, sa naglašenom lirskom komponentom, u kojima je rije? o razli?itim krajevima svijeta. Po?etak svakog teksta je isti ("Video sam...") i na taj na?in dobija se utisak da je svaki od tekstova, u stvari, ostvaren kao piš?evo preoblikovanje vizuelnog u narativno. Izbjegavanje baziranja na onome što bi se moglo nazvati velikim doga?ajima i težnja da se i onom što bi moglo pro?i nezapaženo da zasluženo mjesto, upravo to su neke od karakteristika Ransmajerovog djela. Svi ti elementi sadržani su u jednoj re?enici, smještenoj ve? na samom po?etku djela, u svojevrsnom tekstu predgovornog tipa, re?enici koja glasi - Pri?e se ne dešavaju, pri?e se pripovedaju.


Svojim putopisnim tekstovima, Ransmajer skre?e pažnju i na predjele koji ga okružuju i na ljude koje susre?e, ali i na životinje sa kojima dolazi u dodir i koje ?esto predstavljaju povod za odre?ena lirsko-meditativna promišljanja. Mnoštvo raznolikih prizora i pojava kao da biva podre?eno jednoj velikoj ideji susreta - ne samo susreta ?ovjeka sa ne?im drugim i novim (?ovjekom, prostorom, kulturom, zajednicom), ve? susreta i pretapanja principa života i smrti, Erosa i Tanatosa. Tako se u pri?i o albatrosu i posmatra?u albatrosa na Novom Zelandu na katalog nesre?a i ratova nadovezuje upravo motiv mladog albatrosa koji napokon uspijeva da uzleti.

Mnoštvo toga može da se na?e u ovom Ransmajerovom (puto)pisaniju - prožimanje vremenski udaljenih perioda, spone izme?u dalekih krajeva, traženje i pronalaženje kosmi?kog i beskrajnog u zatvorenom i si?ušnom, preplitanje stvarnosnog i fiktivnog te promjena perspektive i posmatranje svijeta iz ugla djeteta (onako ?opi?evski). Sve to kao da upu?uje na misao o isprepletenosti najrazli?itijeg kao osnovi života i postojanja.5 s Steffi298 260

Not sure why I didn’t come across Austrian writer Christoph Ransmayr earlier, , way earlier. ‘Atlas eines ängstlich Mannes' (available in English: Atlas of an Anxious Man) is a collection of 70 short episodes from the Author’s travels around the world (Well, he says in the introduction, only 69 are based on his own travels, one is a story told by his partner. But, as he also says, stories don’t happen, stories are being told.) all great travel stories, the stories only appear to be about places when, in fact, they are about people. While most travel writers write about themselves, where places only become backgrounds to their own narcissism in a mostly done-and-seen-it-all attitude, Ransmayer remains a witness, who observes, describes and records, much a very quiet botanist or bird watcher. While the stories follow a similar rhythm, they are very diverse and the reader never really knows what to expect since every story is so unique (and uniquely beautiful). Still, there’s a kind of magical and dream quality to the stories which somehow brings all these stories together into one fairly memorable experience of reading which feels it could go on forever. Over the past few days of reading the book, some of the stories entered my subconsciousness to a point where I wasn’t sure whether I dreamed of a particular scene or read it the night before.20184 s James (JD) Dittes754 28

I read this book cover-to-cover, but I really struggled to keep going.

This "atlas" compiles experiences from all over the world--from Easter Island to Austria with many points in between, broken into small episodes of 4 to 7 pages each.

What is challenging about the book is that it doesn't venture far beyond the format established in the first 180 pages, even though it goes on over 400 pages. It is episodic without developing much of an arc. It is descriptive and insightful, but it begins to feel repetitive after page 200.

What I appreciated about this book is that it was my bedtime reading, and it seldom failed to knock me out after five or six pages. As this fall was the US Election, and I was tempted to dwell on political minutae instead of falling asleep at night, Atlas of an Anxious Man put me right to sleep--and often gave me dreams of exotic locations to boot!

This would be a one-star review except for the extra sleep, LOL. Two twinkling stars.2020 escapist-lit-from-countries-that-fa teaching-german4 s Nathan "N.R." Gaddis1,342 1,465 Shelved as 'i-want-money'

Christoph Ransmayr had three books trans'd by John E. Woods (he of Schmidt & Mann & Co.) back in the 1990's -- therefore, rec by trans!! This new one coming out on some kind of smallsmall=press. French readers already have it :: Atlas d'un homme inquiet.

[brought to you once again by the literary saloon ::
http://www.complete-review.com/saloon... ]deutsch4 s Sarah ~826 868

???? ??? ????? ????? - ??????? ????????

?? ???? ??? ????? ????? (????? ???? ????)
???? ??????? ???????? 70 ??? ???? ??? ????? ??? ??? ??? ????? ????? ??????
?? ??? ? ?????? ??? ???????? ?? ??? ????? ??????? ?? ?????? ????? ??? ???? ????? ??? ?? ???????? ???????? ??????? ???? ????? ?? ?????? ? ??????? ?? ?????? ??????? ??????? ???????? ???? ??? ????? ?????? ?????? ?????? ???? ??? ????? ??? ???? ??? ???? ?? ???? ??? ??? ??? ?????? ?????? ?? ??????? ?????? ???????? ..
??? ?????? ????? ??? ??????? ?? ????? ???? .
?????? .2016 favorites4 s MaramBakri152 50

????? ????? ????? ?????? ???????? ?????? ?? ??????? ????????????? ??? ??? ??????? ????? ??? ??? ???? ???????? ????? ?????? ? ????? ????? ????? ?? ??? ????? ?? ????? ????? ???? ??? ????? ??????? ???? ???? ????? ??????? ???????(??? ?? ??) ? ??????? ???? ?? (?? ?? ????? ??????) ????? ?? ??? ???????? ??? ???? 4 s Sara Elliot209 50

Finalmente libera d aquesta lettura. Troppi racconti, troppi inutili. Alcuni sono bellissimi ma la raccolta è infinita3 s Ahmed Almawali630 379

????? ??? ??? ??????? ??? ??????? ?????? ?? ?????? ?? ????? ???? ???? ????? ?? ???? ?? ?? ????? ????? ??????? ????? ?????? ????? ???????? ?? ?????? ??????? ??? ???? ??????? ???????? ?????? ??? ?????? ?????? ???? ?? ??????? ?????? ???? ??????? ????? ?? ?? ??????? ?? ????? ?? ???? ????? ?? ???????? ??? ????? ???????? ????
???????? ?????? ??????? ???? ??? ????? ?? ?????? ?????????? ?????? ?????? ?????? ?? ???? ??????? ??????? ??????3 s Joseph Schreiber484 141

An unconventional travel book composed of 70 episodes, vignettes, that span the globe. Ransmayr is an exceptional and compassionate storyteller. For my full review see: http://wp.me/p4GDHM-nd3 s Ernst294 7

Gut geschrieben, kurze Vignetten zu Erlebnissen (Beobachtungen) auf Reisen. Mein Favorit Pitcairn.

Manche Geschichten sind bisschen langweilig, aber Beobachtungen immer sehr genau und Beschreibungen präzise und poetisch.

Der Autor liest selbst, das sehe ich nicht als Vorteil, obwohl es ja eigentlich ganz charmant ist ihn mal selbst zu hören. Aber er liest leider ein bisschen monoton, ähnlich wie die Lesungen beim Bachmann Wettbewerb vorgetragen werden (möglichst emotionslos um nicht vom Text abzulenken).

Die Konstruktion des gesamten Werkes ist folgende: jede Geschichte steht für sich allein, es gibt keine Zusammenhänge. Naja wem es gefällt. Würde er nicht so schön formulieren, hätte ich das Buch nicht fertig gehört.3 s Krzysztof91 15

Doskona?o??.2 s Freca294 10

Raccolta di brevissimi fotogrammi di viaggio che iniziano tutti con 'ho visto' e riescono a farci immergere nell'esperienza con tutti e 5 i sensi, pur partendo sempre dalla vista, come primo approccio alla realtà, un po' distante magari ma sicuramente d'impatto. Lo stile è semplice e per me non memorabile però i racconti facilmente rimangono impressi, sembra proprio di scorrazzare per il mondo con l'autore che ha la grande capacità di farti desiderare solo di avere uno zaino in spalla e gli scarponi ai piedi: andare dove porta il destino, incontro dopo incontro, curiosità dopo scoperta.
Testo adattissimo ai viandanti, agli eterni viaggiatori, a chi non vive la tranquillità domestica ma ha una continua spinta al movimento, a chi cerca sapendo che per quanto incontri non troverà mai.3 s Brooke Salaz256 12

Vignettes, snapshots of small events in a life of travel. The author's empathy is apparent. He is alert to the struggles of even the tiniest creatures, bugs, birds. Loved the tale of the Scottish pub and the story told by one of the patrons whose main character is made a fool of and dupe by his boss and cast in the most unflattering possible light. You're picturing someone being killed over the humiliation, much chortling and derisive laughter about the stupidity of the poor sot. We then learn the storyteller is the protagonist and the boss is close at hand as well. Lovely and sweet. Enjoyed thoroughly.non-fiction own2 s Ronsens105 24

In meinem Lesekreis gelesen. Rundherum Begeisterung, nur bei mir nicht. Ich wusste aber schon, dass ich hier eventuell auch "ungerecht" bin, wofür sich das nämlich für mich nicht eignete: alles hintereinander weglesen. Ich fand dann eben schon, dass die Bauprinzipien oft ähnlich waren (Verknüpfen eines Makro- mit einer Mikrogeschichte) und mir da eben ein bisschen zu häufig die Ewigkeit hauchte (man zähle mal wie oft "Jahrtausende" vorkommt) usw. Aber gut, so isses.2 s Boris Maksimovic84 52

Dobio sam ovu knjigu na poklon i toliko mi se svidjela da sam morao napisati neki širi prikaz. Oduševljen sam ovim ?ovjekom.

http://www.klubputnika.org/zbirka/put...2 s Danilo48 39

Napokon je završih, baš je bilo naporno. Možda mi se ukupno 10 pri?a dopalo. :/2 s Sini517 129

De Oostenrijkse schrijver Christoph Ransmayr (1954) ken ik vooral van zijn formidabele romans "De laatste wereld", "Morbus Kitahara" en "Cox, of het verglijden van de tijd". Maar hij heeft ook een intrigerende bundeling van 70 reisverhalen geschreven, over de vaak opmerkelijk exotische plekken overal ter wereld waar hij ooit was. Elk verhaal begint met "ik zag...." , zoomt daarna meteen in op een verbazende ervaring of waarneming in een vaak al even verbazende omgeving, en sluit dan af met een open eind dat de verwondering nog verder voedt. Dit zijn dus geen conventionele reisverhalen met veel informatie over reis en verblijf, maar korte, filosofische en poëtische prozastukjes over wonderlijke scènes in wonderlijke oorden. Die wonderlijkheid wordt bovendien nog vergroot door Ransmayrs geheel eigen wijze van kijken en denken, en door de ronduit prachtige stijl waarmee hij vertelt wat hij zag. Zodat je aan het eind van het boek paf staat van de verbluffende en ontzagwekkende veelvormigheid van de wereld, en van de meeslepende wijze waarop Ransmayr deze voelbaar maakt.

Het reisverhaal "In de diepte" bijvoorbeeld opent met "ik zag een grijze walviskoe die op een diepte van ongeveer dertig meter lag te slapen op het blauw van de zeebodem. Een van haar borstvinnen, die zich als meterslange witte vleugels losmaakten van het zwart van haar lijf, had ze beschermend om haar kalf heen geslagen". Dat zijn nog eens pakkende openingen. Niet veel van ons hebben zoiets gezien: Ransmayr zoekt veel verschillende exotische oorden op, overal ter wereld, en zoekt binnen die oorden naar uitzonderlijke ervaringen. In dit geval observeert hij, in de oceaan zwemmend bij de Dominicaanse Caraïben, een moederwalvis met jong. Op enig moment wordt deze toch al ontzagwekkende ervaring ook spannend, want de moederwalvis - een heuse bultrug- zwemt naar de weerloze Ransmayr toe en komt vervaarlijk dichtbij. Maar bij Ransmayr gaat het niet om spanning, maar om verwondering. Bijvoorbeeld in de volgende twee zinnen: "De reuzin kwam langzaam- een teken van voorzichtigheid?- naderbij, zo dichtbij dat ik de iris kon zien van haar door donkere huidplooien ingepantserde ogen, die overigens nietig leken in haar machtige schedel. Met deze ogen, zo was aan boord gesteld, kon een walvis twee verschillende blikvelden gelijktijdig in zich opnemen, tegelijkertijd twee verschillende werelden". En wat is dan de positie van Ransmayer in die twee blikvelden, die twee werelden? Nou, die is van een verbijsterende, bijna ontzagwekkende nietigheid: "De reuzin keek me aan, nee, ze streek met haar blik langs me heen en verlegde haar koers een handbreedte, net genoeg om elkaar niet te raken. Hoewel ze mij ontweek met een zweem van een zijwaartse uitwijkbeweging en daarmee mijn bestaan waarnam en erkende, geloofde ik in haar blik een dermate afgrondelijke onverschilligheid waar te nemen - vergelijkbaar met die van de berg jegens iemand die hem beklimt, van de hemel jegens iemand die erdoorheen vliegt- dat mij het gevoel overviel dat ik onder deze blik moest oplossen zonder een spoor na te laten, onder deze ogen moest verdwijnen alsof ik nooit had geleefd. Wellicht was deze reuzin in het zwart inderdaad uit haar diepte omhoog gezweefd naar een oceaanzwemmer, om deze een indruk te geven van de rijkdom, de veelzijdigheid, de onveranderlijkheid en de vanzelfsprekendheid van een wereld zonder hem".

Even verbazend is het verhaal over Ransmayrs lange wandeling over de Chinese muur. De Chinese benaming voor de immense lengte daarvan is "wanli", oftewel "tienduizend li", waarbij "li" een Chinese lengtemaat is. Maar "ook het karakter voor het oneindige, het onvoorstelbare: tienduizend li was ook tienduizend keer onvoorstelbaar lang". Over die verbijsterend lange muur wandelt Ransmayr dus, in de sneeuw en in de verlatenheid. Hij ontmoet daarbij exact één persoon, met een uiteraard heel ongewoon beroep: hij is verzamelaar van vogelgeluiden. Wat leidt tot een wonderschone passage over de wonderschone zang van merels: "Merels konden in elk geval de zang van een dozijn andere vogels nadoen, en zelfs ook geluiden uit de mensenwereld, het huilen van een baby, motoren op afstand, gelach, loeiende sirenes..... en zo bezongen ze hun rijksgrenzen, alsof ze daarmee de spot dreven met alle plompheid, alle gebondenheid aan de aarde, en met iedereen die niet deelde in het geluk een engelachtig gevederd, engelachtig zingend wezen te zijn, dat de vrijheid genoot op elk moment op te stijgen, of zich van de hoogste torens, bomen en klippen in de diepte te storten, in de val de vlerken te spreiden, opeens te gaan zweven, en zich door de opstijgende lucht terug te laten voeren naar de hemel". De verzamelaar van vogelgeluiden droomde er samen met zijn vrouw zelfs van om de Chinese muur, die inmiddels half ingestorte barrière die vroeger diende om de barbaren buiten de deur te houden, te vervangen door een immense muur van vogelgezang. "Samen hadden ze zich voorgesteld hoe het zou zijn om deze onvoorstelbaar lange muur te vervangen door een enkel koor van naadloos samengevoegde grensgezangen, een muur van liederen, sommige teder en helder als glas, andere kwelend en speels, stuk voor stuk onderdeel van een enkele onontkoombare, onoverwinnelijke melodie, die elke indringer of aanvaller zo zou overweldigen dat hij doodsbang de benen zou nemen of hem zo zou betoveren dat hij al zijn hebzucht, zijn haat of zijn vechtlust acuut zou vergeten en tot niets anders meer in staat zou zijn dan in vervoering te blijven luisteren". Staande op een oneindig en onvoorstelbaar lange muur, "tienduizend keer onvoorstelbaar lang", mijmeren twee wandelaars dus over een minstens zo onvoorstelbare muur van vogelgezang.... De ene onvoorstelbare oneindigheid gaat daarbij naadloos over in de andere. Wat de verwondering op meeslepende wijze voedt. En dat tot en met het open einde van deze vertelling, waarin beide wandelaars zich weer van elkaar verwijderen, wandelend over de onvoorstelbaar lange muur, lopend in elkaars voetsporen, beiden omhuld door lijstergezang.

Zo verbaast Ransmayr zijn lezer dus steeds opnieuw, in 70 heel verschillende maar steeds heel wonderlijke verhalen. Daardoor kunnen we bijvoorbeeld verbaasd met Ransmayr meekijken naar iemand die Siberische strafkampen overleefd heeft en golf wil spelen op de Noordpool. Misschien beseffend dat de golfballen verloren zullen raken in het poolijs, en ooit zullen zinken naar de zeebodem waar, bizar genoeg, een Russische vlag is geplaatst. Ook kijken we naar een blinde zanger die zingt in de rimboe, met alleen gekko's als publiek. Of naar een meisje dat hengelt in een rivier vlakbij brandstapels waarop lijken ritueel worden verbrand. Of naar een rivier in Cambodja, die als enige rivier ter wereld soms in omgekeerde richting gaat stromen, en naar vervolgde Cambodjanen die op ontroerende wijze dromen van een al even ongelofelijke ommekeer van hun eigen ondoorgrondelijke en door trauma's getekende lot. Of naar de bewoonster van een Oostenrijks tehuis, die een onzichtbaar vuur stookt in een onzichtbare wildernis die alleen in haar verbeelding bestaat.

Misschien zijn niet alle 70 verhalen even sterk, maar je maakt wel kennis met 70 wonderlijke werelden met hun eigen onvermoede schoonheden, ongehoorde gruwelijkheden en onvoorstelbare diepten. Zodat het boek als geheel een atlas is van 70 wonderlijke werelden. Of van open plekken op de landkaart die dankzij Ransmayr een heel nieuwe vorm van raadselachtige openheid krijgen. En tegelijk is het boek een inspirerend pleidooi om met open blik en open geest recht te doen aan de wonderlijke veelvormigheid en ondoorgrondelijkheid van onze planeet. Sommige mensen zullen erg reislustig worden van deze atlas, en naar de gebieden willen reizen waar ook Ransmayr is geweest. Maar zelf bewonderde ik vooral zijn unieke wijze van kijken en vertellen, en zijn formidabele stijl. "Geschiedenissen gebeuren niet, geschiedenissen worden verteld", zegt hij in zijn voorwoord. En niemand kan zulke ongewone geschiedenissen zo mooi vertellen als Christoph Ransmayr.3 s Chiara (wander_book_lust)119 4

Un’antologia di racconti di viaggi che, onestamente, non consiglierei: nonostante alcune siano degne di nota e interessanti, la stragrande maggioranza di queste storie è abbastanza piatta e noiosa, prolissa e senza una vera e proprio conclusione.
Non si respira la meraviglia dei posti visitati, non si approfondisce nulla, la narrazione rimane sempre e solo fin troppo superficiale.
Anche lo stile è ostico: frasi troppo lunghe, segni di interpunzione a mio avviso non sempre correttissimi, non saprei dire se per colpa di una pessima traduzione.
Mentre leggevo mi distraevo, pensavo ad altro, perdevo il filo, procedevo solo con l’obiettivo di finire questo libro il prima possibile.
Bella l’idea, però immagino che, su questo tema, ci sia molto di meglio in circolazione.20221 Fatima Al-Jishi517 45

???? ?? ??? ??????? ???? ??? ?????? ?? ???? ?? ?????? ???????? ??? ??? ??????. ( ?????? ?????? ???????? ?????? ????? ?????????...)
??? ??????? ????? ?????? ??? ????? ??????? ??????? ?????? ????? ???? ???? ????? ??????? ???? ??? ???????. ??????? ?? ???? ???? ?? ??? ??? ???? ?? ?????? ?? ??? ???????.
????? ?? ???? ??????? ???? ??????? ??? ??????? ????? ??????? ??????? ???????? ????? ?? ???? ??? ??????? ??????? ???? ????? ?????? ???? ?????? ??? ????? ??????.
???? ?? ??? ????? ????? ?????? ??? ??????? ?????? ???? ????? ???? ????? ????? ?? ???????? ????? ?????? ????? ???? ???? ?? ???? ??????.

?????? ???? ??? ?? ??? ???? ???? ????? ??? ????????? ????????? ?? ????? ???????? ?????? ?????? ????? ?????? ???? ?? ??? ????? ????? ???? ??? ????? ??????? ?? ???????? ??? ?????? ????? ??????? ?? ?????? ?????? ?????? ??.
?????? ????? ?????? ???? ?????? ??? ??? ?? ???? ?? ??? ??????? ???????.


Autor del comentario:
=================================