oleebook.com

El frío de Bernhard, Thomas

de Bernhard, Thomas - Género: Ficcion
libro gratis El frío

Sinopsis

En este volumen, cuarto de su autobiografía, Thomas Bernhard, tras haber pensado una vez más en abandonarse a la enfermedad, reanuda la lucha.

Observador implacable, testimonia en contra de la injusticia del destino, la tiranía y la vanidad de médicos incompetentes y la iniquidad en el tratamiento de los enfermos. En sus largas horas de inmovilidad, trata de elucidar el misterio de su personalidad y la parte que corresponde a sus ancestros y, sobre todo, a su padre, un tipo atravesado del que nunca sabrá nada. Su pasión por la música contribuye a su restablecimiento. Un día, los médicos de Grafenhof le dan permiso para salir.

Las reglamentaciones sanitarias y los cuidados que su estado exige le impiden un destino de empleado. Tampoco puede pensar ya en ser cantante: tiene que escribir o reventar.

El frío es algo más que el simple relato de la odisea de un enfermo entre hospitales, casas de reposo y sanatorios. Thomas Bernhard se subleva, se subleva contra el hecho mismo de estar en el mundo, se subleva contra la arbitrariedad y la indiferencia de los que tienen el poder médico, se subleva contra la desigualdad en la enfermedad. Sólo la música y la literatura le unen a la vida, y ese periodo sombrío de su autobiografía no es únicamente un cuadro del mundo de los sanatorios y hospitales, sino también una escuela de voluntad. Esta atroz "Montaña mágica" de un hombre pobre deja una impresión indeleble gracias a la fuerte personalidad de un escritor que escribe con lenguaje inimitable.


Reseñas Varias sobre este libro




Creo que esta droga que es Bernhard me hace exigir dosis más fuertes a cada uno de sus libros y en el caso de “El frío” quizás estaba cortada en exceso.

Las decisiones que toma Bernhard en su literatura no son fácilmente explicables, como las razones que le llevan a terminar en un punto y no en otro sus relatos o por qué sus libros constan de dos párrafos en lugar de uno o de tres. De igual forma, soy incapaz de esclarecer las razones que llevaron al autor a separar esta pieza de la anterior, “El aliento”, dado que el tema es similar, el estilo, por supuesto, idéntico, la rabia, la crítica, la repulsa está dirigida contra los mismos, la sensación de fracaso, de sinrazón, de soledad se encuentra aquí igualmente omnipresente, el autodesprecio, la misantropía, el elitismo son parejos, el desasosiego, el vacío y la desesperanza que se torna en rebeldía que se vuelve desesperanza que…, es de nuevo la tónica dominante, y, en último lugar pero no por ello menos importante, ambas obras me han dejado igual de… eso, frío.

Lo mejor del relato es el inicio, con ese humor tan especial de Bernhard con el que nos cuenta las competiciones que los enfermos entablaban en base a los esputos de sus pulmones con los que llenaban sus botellas de escupir, y, quizás porque se separa un tanto de la línea general, todo lo relativo a la muerte de la madre: conmovedor.100 s Sinem A.451 258

Bernhard dan Bernhard ? okumak büyük bir zevk...farkl?-teknik-farkl?-tad23 s Milly Cohen1,164 356

Voy ya agarrando la onda a este autor, que me gusta cada vez más. Entiendo que una vez que tomas uno de sus libros, no lo puedes soltar hasta que lo terminas (no pude detenerme ni para ir al baño!). Sus reflexiones y monólogos me fascinan.

No sé si me gusta tanto porque algo de compasión siento por él, enfermo toda su corta vida, pero al final, ¿no es la literatura la mejor manera de comprender lo que es la compasión?

Lo que me cuesta trabajo comprender, seguramente los que lo hayan leído más lo sepan, es porqué no se juntan los cinco libritos de su autobiografía en uno sólo. Me hubiera gustado leerlo como un todo, de esos cinco sólo he leído este. Espero que la razón no sea por la mercadotecnia, deseo que haya sido algo que él eligió.

Me duele y admiro la capacidad de los autores que pueden hacer un recuento de sus enfermedades, me gusta más eso que las novelas de ficción donde se inventan dichas enfermedades. En este caso, en este libro, siento "el frío" de verme reflejada en su dolor, tuve un accidente, se me perforó el pulmón, y la palabra "neumatosis" (que tantas veces aparece en el libro) me da escalofríos. Y miedo.

Me gustó mucho sufrir lo que él sufrió, saber sobre los métodos bárbaros que aun persisten en los hospitales, la negligencia, los errores médicos, y por sobre todo, las tristes coincidencias de la vida, que no respetan el dolor de uno, y le suma, a veces, el de los otros.
La vida no se detiene a que uno sane para matarle al siguiente ser cercano, a veces, la vida no se mide, es canija. Lo estamos viendo en estos días. Lo leemos en este libro.

Qué guapísimo hombre era, lo seguiré leyendo a todo él.

22 s4 comments Oscar2,029 524

‘El frío. Un aislamiento’ es el cuarto relato autobiográfico de Thomas Bernhard, que fue antecedido por ‘El origen’, ‘El sótano’ y ‘El aliento’. Hospitales, sanatorios, clínicas para enfermos de pulmón, tuberculosos, enfermos de cáncer, de todos ellos el joven Bernhard fue testigo, unas veces directa y otras indirectamente. En los centros públicos por los que pasó Bernhard, los veteranos eran meras sombras, a la espera de una muerte casi segura, espectros que expectoran y escupen. Y es que escupir, cuanto más mejor, en la botella que tenía cada enfermo, se convertía casi en una competición. Como en ‘La montaña mágica’ de Thomas Mann, el joven Bernhard se encuentra internado en un sanatario, el Grafenhof, donde se rebela contra la institución médica, no acepta a los médicos, ya no cree en ellos. Pero se empecina en su lucha contra la enfermedad, en su batalla por sobrevivir, por vivir la vida. Su único amigo es un aficionado a la música, al igual que él. También hace algunas escapadas fuera del sanatorio, en que puede descubrir otro tiempo, otro ambiente, y huir de una sociedad fracasada. Y además de sufrir su enfermedad pulmonar, Bernhard también sufre por su madre enferma, agonizante, que en una familia desgajada, es lo único que le queda; su abuelo recientemente fallecido, la poca relación con sus hermanos, a los que apenas alude, su tutor, una figura presente pero lejana. Y de fondo el frío, siempre el frío, tanto en el sanatorio, como en el hospital, y en las calles que recorre cuando se interna en la ciudad. Este es el relato que nos deja Thomas Bernhard en ‘El frío’, obsesivo y claustrofóbico. Una obra realmente dura.5-estrellas biografía drama ...more21 s Enrique431 207

Como siempre me ha gustado, pero por lo que sea, esta vez me ha sabido a poco. He notado algún pequeño cambio en la escritura que le conozco de antes a T. Bernhard: menos reiteraciones, menos agresividad en su mensaje, menos sentido de humor negro...no sé algo me faltaba.

Aún a pesar de tratarse como digo de un gran libro y que la fuerza del autor está presente, algo debió producirse en el momento de escribir El frío, que modificó los esquemas de escritura que le son propios.

Insiste en lo que supuso la lectura de una obra maestra como Los demonios, y el aprendizaje de la diferencia que existe entre una obra maestra y el resto de novelas del montón, siendo preferible no leer nada (obras costumbristas y nacionalsocialistas tenía en el sanatorio, además de Los demonios), antes que leer obras de mala calidad: 100% de acuerdo con el maestro Thomas. Creo que la lectura de Dostoievski, como a cientos y cientos de escritores y lectores (yo entre ellos), le supuso un antes y un después en sus predilecciones lectoras y en el baremo de exigencia futura.

Aún a pesar del pesimismo crónico que se ve en cada obra del autor, aquí finaliza con un rayo de esperanza en sus capacidades futuras y en su curación. Veremos en la última entrega de su biografía si no echa por tierra esta expectativa.21 s4 comments Kansas651 343

https://kansasbooks.blogspot.com/2023...

“Hoy aquel estado de entonces no puede sugerirse más que dificilmente y solo con las mayores resistencias. Mi estado de ánimo no puede reproducirse ya, y mi estado sentimental no puede ya saberse, por otra parte me guardo de ir más allá de lo absolutamente necesario, porque a mí mismo me resulta insoportablemente penoso pasar la frontera hacia la verdad.”


“El Frío” es el cuarto y el más corto de los cinco relatos autobiográficos de Thomas Bernhard y no sé si está lo suficientemente justificado que apareciera en un libro aparte y no en el mismo “El Aliento”, imagino que por decisiones editoriales para sacarle algo más de beneficio económico a esta autobiografía. La cuarta entrega, alarga el tema de la enfermedad del narrador cuando se ve obligado a ingresar en el sanatorio pulmonar de Grafenhof, que realmente era un sanatorio para tuberculosos aunque él no estuviera aquejado de tubercolosis contagiosa, pero si que tenía una sombra en sus pulmones que lo obligaron a aislarse. Esa estancia en Grafenhof le hace finalmente contagiarse, así que este relato se alarga ad infinitum en un monólogo en contra de los médicos, a quién además acusaba de negligencia tanto en la enfermedad de su abuelo como en la de su madre y, cómo no, en la forma en que gestionaron su enfermedad pulmonar. En este sanatorio se está a merced de los médicos, de las enfermeras, de los moribundos y finalmente a merced de sí mismo. Bernhard se rebela pero solo hasta cierto punto, porque él mismo sabe que tiene que ceder si quiere sobrevivir.


“Reinaba el caos, pero el hombre se acostumbra con asombrosa rapidez a hechos de esa naturaleza y si se repiten diariamente, necesita tres o cuatro días, y entonces conoce el mecanismo, no tiene opción, se somete, colabora, no llama ya la atención. El individualista es descubierto y matado lentamente.”


El aislamiento que lleva como subtitulo este El Frío, no lo es tanto, porque sí que es cierto que el narrador se relaciona con algún compañero de habitación e incluso y en escapadas secretas del sanatorio consigue renovar su adoración por la música, participando en el coro de una capilla cercana: "Al principio no me había atrevido a hablar con aquel hombre, pero luego me había armado de valor y me había presentado. De esta forma había comenzado una amistad que dura hasta hoy, una amistad sin par entre dos testigos. La música me había hecho encontrar a un hombre y hacerme amigo de ese hombre, la música que, durante tantos años, lo había sido todo para mí y que desde hacía tiempo no había escuchado ya, allí estaba otra vez”. Pero se trata de un aislamiento mental en el que después de perder a su abuelo, se tiene que enfrentar a la enfermedad de su madre a la que le queda poco de vida, en este aspecto es una narración algo contradictoria y ya a estas alturas que voy conociendo algo a Bernhard a través de haberme visto varias entrevistas, se puede decir que hay una cierta escenificación a la hora de abordar sus historias, incluso las supuestas autobiográficas. Se contradice pero porque quiere crear un efecto impactante y en esta autobiografía también hay mucho de subjetividad, mucho de de irse por los extremos más grotescos hasta el punto de que surge un humor que arranca una sonrisa en el lector: “pero para suicicidarme realmente era demasiado cobarde y sentía también demasiada curiosidad por todo, toda mi vida he sido de una curiosidad desvergonzada, eso ha impedido una y otra vez mi suicidio, me hubiera matado mil veces si mi desvergonzada curiosidad no me hubiera mantenido en la superficie terrestre“, pretende provocar al mismo tiempo que escandalizar como si estuviera en una obra de teatro y él fuera el actor pincipal, así que no es tanto la pregunta ¿qué hay de verdad o de inventado en estos relatos sino más bien, hasta qué punto Bernhard no está hablando de sí mismo sino de un personaje sobreexagerado??


“En aquella época me había refugiado ya en la escritura, no hacía más que escribir, no sé ya, cientos y cientos de poemas, solo existía cuando escribía, mi abuelo, el escritor, había muerto, ahora tenia que escribir yo, ahora tenía yo la posibilidad de escribir, ahora me atrevía, ahora tenía ese medio para mis fines, al precipitarme con ello con todas mis fuerzas, abusaba del mundo entero, al convertirlo en poemas y, aunque esos poemas no tuvieran valor, lo significaban todo para mí, nada significaba más para mí en el mundo, no tenía nada más, solo la posibilidad de escribir poemas.”


Dentro de este relato que aborda su aislamiento en Grafenhof hay un momento en el que parece que sale de esta primera persona, y se convierte en ese padre que nunca conoció al describir el momento en el que éste abandona el pueblo después de incendiar la casa, calculando tan bien los tiempos de este incendio, que pudo ver las llamas una vez que el tren se alejaba del pueblo. Es un momento realmente hermoso e impactante, muy poético porque define al mismo Bernhard, aunque estuviera hablando (inventando) de un hombre al que nunca llegó a conocer. Es un relato de sufrimiento y de desesperanza como ya nos tiene acostumbrados pero al mismo tiempo es un sufrimiento que se convierte en rebelión, y en curiosidad.


“Mi viaje a Grafenhof a través del oscuro valle del Salzach fue el más opresivo de mi vida. En el equipaje llevaba también un fajo de papeles con mis últimos poemas. Muy pronto, salvo ese fajo de poemas, no tendré nada en el mundo, nada que signifique algo para mí, a lo que pueda aferrarme, había pensado."

??? Being - The Soft Moon ???2023 los-austríacos15 s A. Raca753 158

Bernhard' sanatoryum an?lar?n? iç karart?c? bir ?ekilde çok aç?k yazm??.15 s Ruben544 48

My first book by the intriguing Thomas Bernhard. Actually, I thought I had borrowed 'Frost', apparently a good place to start, but instead it was 'The Cold', part of an autobiographical quintet. It was quite interesting and definitely something special.

"The Cold, an Isolation" recounts the two years Bernhard spent as a lung patient in an awful sanatorium after the Second World War. The descriptions of the hospital, the terrible doctors, the fellow patients, doomed and spitting their terrible phlegm in their bottles all day, are very graphical. The style is intense and direct, there are no commas, paragraphs or chapters, which fits well with the claustrophobic experience.

Harder to follow, I found, were the sections where he describes his own mental state, how he changes opinion, his outlook on life. But this may also be caused by the fact that I accidentally jumped into part 4 of an autobiography.

But definitely a very interesting author I will read more of soon.

3,59 s Hakan709 559

Bernhard'?n özya?amöyküsün dördüncü cildi di?erlerine göre bence daha geride. Hastal?k an?lar?n? zaten bir önceki kitapta çarp?c? ?ekilde anlatt??? için belki ayn? temaya devam etmesi beni bu görü?e sevketti. Biraz tekrar gibi olmu?. Yine de Bernhard tabii, yabana at?lmaz...8 s trovateOrtensia 232 256

"Teniamo in serbo le nostre domande perché noi stessi ne abbiamo paura, poi ad un tratto è troppo tardi per porle. Vogliamo lasciare in pace l'interrogato, non vogliamo ferirlo profondamente perché vogliamo lasciare in pace noi stessi e non ferirci profondamente. Rimandiamo le domande decisive e facciamo senza pose domande ridicole, inutili e meschine, e quando facciamo le domande decisive è ormai troppo tardi. Per tutta la vita rimandiamo le grandi domande, finché non si accumulano montagne di domande che ci offuscano la visuale."bernhard7 s Jorge MorcilloAuthor 4 books44

Cuarta parte de la autobiografía. Sencillamente espeluznante.

A los gravísimos problemas de salud del adolescente se le suman la muerte del abuelo, que es una figura esencial en Bernhard, y también la muerte de la madre, con la que mantiene una relación más tensa.

Es el momento de casi el abandono total. Ese “Todo da igual” del final del Sótano aquí resuena otra vez. Sin embargo, sacando sus últimas fuerzas consigue domar su afección pulmonar y hasta hacer amigos en la residencia de Grafenhof.

6 s Sini515 128

Ergens in het midden van zijn carrière schreef Thomas Bernhard een cyclus van vijf autobiografische vertellingen: "De oorzaak", "De kelder", De adem", "De kou" en "Een kind". In die boekjes volgen we een naamloze ik- figuur die in alles doet denken aan Thomas Bernhard: tegelijk staan die boekjes vol hyperbolen, overdrijvingen, groteske uitvergrotingen en fictieve elementen, dus het gaat hier niet om memoires of autobiografieën in de conventionele zin des woords. Deze cyclus is bij veel Bernhard- liefhebbers zeer populair: sommigen vinden het zijn meesterwerk, anderen zijn vooral verrukt van het licht dat deze cyclus werpt op de grondthema's en obsessies van de grote Bernhard. Zelf las ik een tijdje terug "De oorzaak" (deel 1) en "Een kind" (deel 5) in vertaling, met veel plezier, en ik vond het jammer dat de andere drie delen nog niet waren vertaald. Maar dat is nu alsnog gebeurd: bij Uitgeverij Vleugels, door meestervertaalster Ria van Hengel. Feest! En dat feest krijgt nog een vervolg: ook de al vertaalde delen gaat Ria van Hengel (her)vertalen, en daarna doet ze nog twee nieuwe Bernhardjes voor Vleugels. Ik ben blij en tevreden, nu al. Temeer omdat ik alle drie nieuw vertaalde deeltjes uit heb gelezen: eergisteren "De kelder", gisteren "De adem", en vandaag "De kou. Een isolement".

In het imponerende "De adem" zagen we hoe de op Bernhard geënte ik- figuur, met ongelofelijke wilskracht, ervoor kiest om te leven en om niet te bezwijken aan pleuritis. Een keuze die als triomf van de geest over het lichaam en de natuur wordt ervaren, en die tevens inhoudt dat de ik- figuur zijn eigen "ik" herschept, zichzelf als schrijver vormgeeft, en zich door geen enkele lichaamszwakte of voze burgermannenconventie meer wil laten leiden. En dit wilsbesluit wordt met nog grotere nadruk en intensiteit herhaald en bekrachtigd in "De kou". De pleuritis van de op dat moment 18-jarige ik- figuur is door een tuberculose opgevolgd, dus door een nog behoorlijk naargeestiger en dodelijker ziekte, maar zijn wil is nog geprononceerder. Midden in het naargeestige sanatorium handhaaft hij dus zijn positie van rationeel observerend, van alle illusies bevrijd en geestkrachtig mens die tegen alle tegenslag is gewapend: "Hoe jong ik ook was, ik was een goed opgeleide scepticus, die rekening hield met alles en altijd met het ergste. Die deugd waardeer ik ook nu nog als mijn hoogste deugd. De patiënt moet volkomen op zichzelf vertrouwen, dat wist ik, van anderen heeft hij bijna niets te verwachten, hij moet vooral bedreven zijn in afweren, in verhinderen, in verijdelen. [...]. Ik wantrouwde en genas, kan ik zeggen. Maar de weg daarheen was lang. De zieke moet zijn lijden zelf in de hand en vooral in zijn hoofd nemen TEGEN DE ARTSEN IN, dat heb ik ervaren". Dat is geen geringe opgave: "Ik moest nu, zo dacht ik, de directe weg door de hel en naar de dood gaan", en "[Ik) nam me voor mezelf weg te vechten uit die hel, uit die dependance van de hel, zoals ik het sanatorium en de inhoud daarvan nu wel moest zien".

Dus isoleert hij zich, als onverwisselbaar individu met een strikt eigen wijze van waarnemen, van de artsen en de gemeenschap van tuberculosepatiënten. Wat uiteraard nog een heel leerproces is, zeker voor een 18-jarige: "Hier vermoedde men meer dan men wist, hoewel ze hier allemaal al veel wisten, omdat ze al erg veel hadden gezien. Maar de jonge mens verdoezelt nog met grote handigheid en met heel veel fantasie het verschrikkelijke dat hij toch al zo scherp te zien krijgt. Hij neemt waar, maar is nog niet tot analyseren bereid". De ik- figuur is dat laatste echter wel. Ook tot zelfanalyse: "dus veranderde ik mezelf op de meest natuurlijke manier van weerloos slachtoffer in waarnemer van dat slachtoffer en tegelijk in waarnemer van alle anderen". Wat tevens een wel heel opmerkelijke verhouding tot de wanhoop oplevert: "Ik had de controle over mijn wanhoop en over die van anderen, zonder die werkelijk te kunnen beheersen, laat staan uitschakelen". Op die manier doorleeft en observeert hij de hel van het sanatorium en zijn eigen tuberculose tot op het bot, en scherpt hij zijn wil en analytisch vermogen zo aan dat hij zich uit die hel weet te vechten. Of zich in elk geval op eigen wijze tot die hel weet te verhouden.

Dit alles ramt Bernhard er met zijn typische Bernhard-stijlmiddelen stevig in: met soms ellenlange zinnen in crescendo, zonder enige witregel, vol hyperbolen en vol groteske uitvergrotingen. Dat maakt alle beschreven verschijnselen van ziekte, verval en wanhoop wel heel pregnant. Niet alleen de ziekteverschijnselen van de ik- figuur en zijn medepatiënten, maar ook de minstens zo vreselijke en dodelijke ziekte van zijn moeder. Al die ziektes worden door de ik- figuur bovendien gezien als een lugubere nawerking van de nog maar kort geleden beëindigde Tweede Wereldoorlog. Hij zegt: "We hadden allemaal aan het eind van de oorlog gedacht dat we er goed doorheen waren gekomen en we voelden ons zeker; dat we vijfenveertig hadden overleefd had ons stiekem blij gemaakt, afgezien van de verschrikkingen, die in geen verhouding stonden tot andere en nog grotere verschrikkingen, we hadden veel moeten verdragen, maar niet het werkelijk ondraaglijke, we hadden veel moeten slikken, maar niet het het verbijsterendste, en nu, een paar jaar na de oorlog, bleken we er toch niet goed doorheen gekomen te zijn, nu sloeg het toe, had het ons ingehaald, alsof we opeens plotsklaps ter verantwoording worden geroepen".

Een nogal overweldigend inzicht, zo lijkt mij, typisch een inzicht dat mij helemaal lam zou slaan. Zeker als je de ik-figuur hieraan in crescendo ziet toevoegen dat het leven altijd en per definitie een hel is, ook voor mensen zonder tuberculose, ook voor mensen die in vredestijd leven. Wat dus betekent dat iedereen keihard ter verantwoording wordt geroepen, ook als hij of zij dat totaal niet meer verwacht. Zelf kijk ik liever weg van dit soort inktzwarte conclusies, want ik ben geen dapper mens. Maar de ik- figuur heeft een sterkere wil dan ik, en is compromislozer: "Het leven is niets anders dan een strafvoltrekking, zei ik tegen mezelf, je moet die strafvoltrekking uithouden. Je leven lang. De wereld is een strafinrichting met heel weinig bewegingsvrijheid. Verwachtingen blijken ongegrond. Als je wordt ontslagen, dan sta je op hetzelfde moment weer in dezelfde strafinrichting. Je bent een strafgevangene, niets anders. Als ze je willen wijsmaken dat dat niet waar is, luister dan en zwijg. Bedenk dat je bij je geboorte tot een levenslange gevangenisstraf bent veroordeeld en dat dat de schuld van je ouders is. Maar maak hun geen goedkope verwijten".

Al deze inktzwarte aspecten des levens worden door de ik- figuur met ijzeren discipline onderzocht. Maar dat betekent ook dat hij zich, net als zijn zo geliefde grootvader die voor hem als schrijver een cruciale mentor en leidsman was, heeft te verhouden tot de totale zinloosheid. Want zowel zijn grootvader als hijzelf hanteren, als schrijver, hetzelfde systeem: "Tegen de zinloosheid in opstand komen en beginnen, werken en denken in louter zinloosheid. [...] Wakker worden, werken tot je erbij neervalt, totdat je ogen niets meer kunnen zien, niets meer willen zien, afsluiten, het licht uitdoen, je overleveren aan je nachtmerries, je eraan overgeven als aan iets ongelofelijk plechtigs. En 's morgens weer hetzelfde, met de grootste nauwkeurigheid, met de grootste indringendheid [...]". Ontkomen aan de pleuritis was zinloos, want nu heeft de ik- figuur tuberculose. Weigeren toe te geven aan die tuberculose, hoe heroïsch en bewonderenswaardig ook, heeft ook geen zin, want daarna wacht weer andere ziekte en een andere strafgevangenis. Het verzet tegen bestaansmodus A is futiel, want bestaansmodus B en C zijn net zo zinloos als bestaansmodus A. Bovendien, de gruwelijke werkelijkheid ontsnapt altijd aan de woorden, alles wat je daarover zegt is slecht gezegd, zoals alles wat je denkt altijd een vergissing is hoezeer het soms een kern lijkt te raken. Dus is ook het schrijverschap van de ik- figuur en zijn grootvader een vergissing, hoe essentieel het tegelijk voor hen ook is. En tegelijk kunnen zij niet ophouden met schrijven, en met de zinloze opstand tegen het zinloze, omdat precies dat zinloze verzet de kern is van hun wezen. Zoals ze ook niet op kunnen houden met het blootleggen van onaangename waarheden, ook al is dat dus zinloos, en ook al vergissen zij zich daarbij keer op keer. Wat leidt tot een even logische als paradoxale conclusie: "Mijn grootvader had altijd de waarheid gezegd en zich volkomen vergist, net als ik, net zoals iedereen. We zitten in de vergissing als we denken in de waarheid te zitten, en omgekeerd. Absurditeit is de enig mogelijke weg. Ik kende die weg, de weg waarlangs je verder komt".

De levenswil van de op Bernhard geënte ik- figuur omarmt dus ook de zinloosheid, de absurditeit, de vergeefsheid van alles, de wanhoop. En de innerlijke tegenstrijdigheden: de ik- figuur schrijft enkele prachtige bladzijden over de ontbrekende samenhangen in zijn familiegeschiedenis en in zichzelf, en over zijn eigen wonderlijke combinaties van totale zekerheid en stelligheid met hulpeloosheid en karakterzwakte. Zoals hij ook schitterend beschrijft hoe zijn eigen schrijverschap enorm gestimuleerd wordt door het lezen van "Demonen" van Dostojevski: "Het geweldige van de Demonen had me sterk gemaakt, een weg getoond, met verteld dat ik op het juiste pad was, WEG HIER. Ik was geraakt door een wild EN groot literair kunstwerk, om er zelf als een held uit te komen". Misschien is "De kou" wel net zo wild én groot. En wel omdat het zo extreem en hyperbolisch is, en zo compromisloos en consequent uiting geeft aan de levenswil en aan de wanhopig makende absurditeit van het leven. Ook dit deel van de vijfdelige cyclus las ik kortom met bewondering. En ooit, als Ria van Hengel ook "De oorzaak" en "Een kind" heeft hervertaald, lees ik de hele cyclus misschien opnieuw.5 s Emre72 2

Ölüler Evinden An?lar'?n bir ba?ka sürümü dersek yanl?? olmaz san?r?m. Tek ve en hayatî fark, anlat?lan?n kurgudan ziyâde on sekiz ya??ndaki Bernhard'?n sanc?l? tecrübelerine dayan?yor olmas?.5 s soulAdmitted263 56 Read

"Ma se anche avessimo fatto tutte le domande, avremmo ora una sola risposta? Non accettiamo la risposta, nessuna risposta, è questa la nostra disposizione d'animo e di spirito, è questo il nostro ridicolo sistema, è questa la nostra esistenza".

A due inequivocabili eventi, soltanto, si sottrae, con pervicacia, TB, a quanto appare qui: le risposte e la morte.impari-opportunità5 s Jfmarhuenda133 36

El libro continúa las desventuras del joven Bernhard entre sanatorios para enfermos pulmonares y hospitales, al tiempo que se produce el fallecimiento de su madre. Todo muy desgarrador, salvo el final, en el que se respira algo de esperanza.4 s Mauro BareaAuthor 4 books70

La eterna convalecencia-enfermedad, ingresos, hospitales y médicos de Bernhard hace que por momentos decaiga el interés, pero sigue siendo una potente narración de descenso a los infiernos.3 s Özer Öz145 7

Kör Bayku?'tan sonra bir arkada??m?n deyi?iyle "topac? çevirmeye devam etmek için" Thomas Bernhard'a sar?ld?m. Ne güzeldi. Onu dinlemeye haz?rsan?z anlatt?klar? hiç bitmesin istersiniz, de?ilse ba?ka zamana b?rak?n hiç önemli de?il, zaman? gelecek.

"Sonu gelmez z?tl?klar?m, melankolim, umutsuzlu?um, müzik yetene?im, inatç?l???m, duyars?zl???m, duygusal k?r?lmalar?m nereden geliyordu? Bir yandan a??r? özgüvenli, di?er yandan da son derece zay?f ve çaresiz karakterimi neye borçluydum?" Thomas Bernhard2 s selcuk77 39

Thomas Bernhard serinin dördüncü kitab?nda yine hastane odalar?nda; hastal??a, ölüme, hastane çal??anlar?na, sa?l?k sistemine dair gözlemlerini anlat?yor. Dedesi ve annesinden yine çokça söz ediyor ve babas?yla ilgili az da olsa bildiklerini bizimle payla??yor. Hayata ba?l? kalman?n yolar?n? aramaya devam ederken; anlat?n?n sonunda bahsetti?i Dostoyevski'nin Ecinniler'i ve Purcell'i ke?fetmesi beni kendisine biraz daha yakla?t?r?yor.2 s Meric Aksu155 28

Bernhard'?n y?llar y?llar süren ve yazma karar? almas?nda en büyük etken olan sanatoryum günlükleri bir nevi okumakta oldu?umuz kitap. Hiç nefes almadan, bir öksürü?e s??d?rabilmi? bu a??r geçen zamanlar?, veremini, Grafenhof'u, ?ahsi filozofum dedi?i dedesinin kayb?n? ve doktorlar?n çoktan umudunu kesti?i annesini. Hastanede ya?anan uzun lavabo kuyruklar?, s?n?f fark? ve doktorlar?n ve personelin farkl? muameleleriyse Bernard'?n öfkesini d??ar?ya yöneltmi? kolayl?kla ama bu nefreti besleyecek fazla bir ?ey bulamam?? etraf?nda herkes hastayken, ya?amdan ayr?lm??, kapat?lm?? ve ölüme endeksliyken. Ölen ve ölmekten ba?ka çaresi olmayan bir toplulu?un üyesi olarak Grafenhof'tan i?renmeyi ve oradaki ko?ullardan nefret etmeyi; hastal?k ve ölümü adaletsizlik olarak görmeyi bir kenara b?rak?p yaln?zca yazarak var oldu?unu hissetmesine zemin haz?rlam?? ayn? ortam. So?uk, kasvetli, umut k?r?c? ve izolasyonla geçen günler onu tutkular?nda ?srarc? k?lm??, kaleminde ise sivri dilli. Dünyay? de?erlendirirken adil davranan büyükbabas? gibi tek i?levleri t?p mekanizmas?n? yürütmek olan doktorlar? ele?tirmekten geri durmadan, keskin gözlemleri ve gerçekleri dile getiri?indeki ac? ac?mas?zl???yla ömrünün iki y?l?n? bir ç?rp?da özetleyivermesini sa?lam?? huzursuz ruhlu Bernard'?n. Dünyay?, çok az hareket özgürlü?üne sahip bir cezaevi olarak gören, hapis cezas?n? kendisiyle birlikte tutuklu olan yolda?lar?yla payla?m??, asla gardiyanlar?yla uzla?mam??, (benim için)dünyan?n en namuslu kalemlerinden biri huzursuz ruhlu Thomas Bernard'dan kabulleni? üzerine bir soyutlama öncelikle sevenlerine ve tüm okurlara.2 s Maurizio MancoAuthor 6 books112

"Il linguaggio non serve quando si tratta di dire la verità, di comunicare qualcosa, il linguaggio permette a chi scrive soltanto l’approssimazione, sempre e soltanto la disperata e quindi anche dubbia approssimazione all’oggetto, il linguaggio non riproduce che un’autenticità contraffatta, un quadro spaventosamente deformato, sebbene chi scrive si dia un gran da fare, le parole calpestano e deformano tutto, e sulla carta trasformano la verità assoluta in menzogna." (pp. 73, 74)
2 s Flo BM51 1 follower

Agónica. De inicio a fin.

Es como recorrer un túnel obscuro, húmedo y sí, densamente frío. Un túnel en el que cuesta respirar. Es una historia que me ha costado días procesar y definir dentro de mí. Sé que me revolvió asientos emocionales y me dejó un sentimiento turbio y caótico. Pero no estoy segura de saber si me dejó algo en lo que quisiera ahondar en mi.

2 s Filip ?uki?37 2

Prvi puta ?itam nešto od Bernharda i odmah mogu re?i da ?u uzeti još toga na ?itanje. Iako, Hladno?a, Izolacija ne spada u red njegovih kapitalnih djela - ipak posjeduje odli?ne trenutke i psihološke odrednice. Glavni lik (Bernhard, roman je tre?i dio memoara) zbog plu?nih bolesti, koje ipak nema, završava u sanatoriju s ostalim pacijentima koji su stvarno bolesti - a onda se doga?aju razne psihološke borbe glavnog lika, koji odustaje od života, pa mu se vra?a i tako redom. Njegov odnos s obitelji nije jasno objašnjen, majka mu umire, o ocu ništa ne zna, obitelj ga ne posje?uje. Bernhard se svojski trudio obojati roman crnilom koliko je mogao - ?ini mi se - pa ipak mi neka razmišljanja lika ostaju pateti?na i lišena nekog dubljeg psihi?kog ponora. To i sam Bernhard priznaje, kako je pateti?an, ali ga nije briga, pa dodaje i motiv sebe kao pjesnika da bi potvrdio ili ?ak opravdao neke misli koje su u jednu ruku "werterovske" bez ljubavnih asocijacija. Zasmetalo mi je i ?isto prenošenje misli i objašnjavanje istih, a nedostajala je radnja preko koje bi ?itatelj sam razabrao motive i razloge. Bernhard je u ovim svojevrsnim memoarima kritizira društvo i normiranost kao i segragaciju oboljelih, a gurao je pitanje sanatorija odnosno pitanja ludila i položaj pojedinca koji se u tom tu?em, kolektivnom ludilu gubi.1 NoraAuthor 1 book46

"El lenguaje es inútil cuando se trata de decir la verdad, de comunicar cosas, sólo permite al que escribe la aproximación, siempre, únicamente una aproximación desesperada y, por ello, dudosa al objeto, el lenguaje sólo reproduce una autenticidad falsificada, una deformación espantosa, por mucho que el que escribe se esfuerce, las palabras lo aplastan todo contra el suelo y lo dislocan todo y convierten la verdad total en mentira sobre papel."1 Miloš142

Grafenhof-planina Hojkarek, iza i ispred crno.
U solarijumu polegli mrtvi koji to nisu; pljuvaonica i utrkivanje ko ?e više... sputuma doktoru na nos i o?i izvoleti iskazati se... jer tuberkuloza je otvorena rana na plu?ima mrtvih koji dišu.1 N140 23

Mint mindig, most is sokáig merengtem azon – folytatva, vagyis most már a befejezéshez jutva Bernhard önéletrajzi írásában –, hogy egy könyv miért éppen azzal az idézettel kezd?dik, amivel, miért erre esett a választás.
Az els? sorok, Novalis gondolatai a betegség és a lélek kapcsolatáról „ Mindahány betegség a lélek betegségének mondható.” és ez a megállapítás tapasztalatokra épül. Novelis tüd?vészben veszti el jegyesét, és a veszteség olyan halálvágyat indított el benne, ami egész kés?bbi érzelem és gondolatvilágát befolyásolta.

Nem kellett sokáig várnom a válaszra, mert az író, ezzel az idézettel, szinte meg is adja a történet keretét, hangulatát, tartalmát és így folytatja, „Az az úgynevezett árnyék a tüd?mön ismét egész létezésemre vetett árnyékot.”
A helyszín a Grafenhof-i szanatórium, itt kellene az orvosok és ápolók „gyógym?vészetének” segítségével a fiatal írónak a gyógyulás útjára lépnie. Kritikus, „kívülr?l szemlél?d?” álláspontját Bernhard továbbra is megtartja és nem hajlandó ebbe a remény nélküli, halálszagú világba tartozni.
De ott kell élnie és ahol több id?t is tölt az ember, oda valahogy mégis csak be kell illeszkedni, az ottani szabályokat, be kell tartania, a közösség életébe – még ha a kényszer is viszi, részt kell vennie.

Hogyan lehet beilleszkedni egy kórház zsúfolt kórtermének mindennapjaiba? Kell-e egyáltalán, vagy kívülálló, nem odatartozó tud-e maradni az ember? Feltétele-e a gyógyulásnak a környezettel való azonosulás? Több kérdés is felmerült bennem, leginkább az érdekelt, és ez Bernhardot is foglalkoztatta, hogy ha a benti, a kórházi világnak megadja magát, akkor mennyit veszít el a kinti világból, a családi kapcsolataiból, abból, amit még egészségesként felépített. Mi kell ahhoz, hogy az egyensúly megmaradjon? Hogyan kell betegként élni úgy, hogy majd meggyógyulva azt az életet folytathassa amit kint hagyott, félbehagyott.

Nagy küzdelem a betegségtudat és kett?s dolog is. Egyrészt felismerni és belátni a saját betegállapotát, ezt úgy végig gondolni, hogy a környezet hatásai kikerülhetetlenek, körülötte a lemondás, a halál, s?t a mindennapi halálban már szinte az együtt halás is benne van. Másrészt az elhatározás a gyógyulás felé, még akkor is, ha kétsége van és er?teljes bizalomhiánya az orvosok felé. A rászorultság és kiszolgáltatottság érzése f?ként azt a lehet?séget tompítja, hogy az életének menetét a saját kezében tudja tartani. Egy 18 éves fiatal, pedig akármennyire is beteg, ezt a érzést nem engedi el, de ez id?sebb korban sincs másképpen.
Ott, ahol ? fekszik és vár a mindig mást mutató diagnózisra, nincs más módja, hogy önmagát megtartsa, mint az emlékezés, a számvetés, a gyökerek megtartása is.

Bernhard már meghozta ezt a döntést ( Nagy leveg?, Egy döntés) és a „betegség és a halál matematikájának magasiskoláját” alapos megfontoltsággal, tényszer?en és önmagát felülmúlva járja ki.

Thomas Bernhard további könyveivel való ismerkedéshez elengedhetetlen, hogy az önéletrajzi írásait elolvassuk.

1 M.265

"Hayat bir ceza hükmünden ba?ka bir ?ey de?il, dedim kendime, bu müebbet cezas?n? çekmek zorundas?n. Dünya, çok az hareket özgürlü?üne sahip bir cezaevi. Umutlar?n hayal k?r?kl???na
dönü?tü. ... Sen yaln?zca bir tutuklusun, ba?ka bir ?ey de?il. ?nsanlar sana bunun aksini söyledi?inde, yaln?zca sus ve dinle. Daha do?du?un an müebbet hapsine çarpt?r?lm?? oldu?unu ve bunun için aileni suçlaman gerekti?ini unutma...."
1 Elifcan17

"Hayat bir ceza hükmünden ba?ka bir ?ey de?il, dedim kendime, bu müebbet cezas?n? çekmek zorundas?n. Dünya, çok az hareket özgürlü?üne sahip bir cezaevi. Umutlar?n hayal k?r?kl???na dönü?tü. Taburcu olur olmaz ayn? cezaevine dönü? yapacak­s?n. Sen yaln?zca bir tutuklusun, ba?ka bir ?ey de?il. ?nsanlar sana bunun aksini söyledi?inde, yaln?zca sus ve dinle. Daha do?du?un an müebbet hapsine çarpt?r?lm?? oldu?unu ve bu­nun için aileni suçlaman gerekti?ini unutma. Ama onlara ucuz sitemlerde de bulunma. Sevsen de sevmesen de, bu cezaevinin kurallar?na harfi harfine uymal?s?n. E?er uymazsan, her ?ey senin için daha da zorla??r. Hapis cezan? seninle birlikte tutuk­lu olan yolda?lar?nla payla?, ama asla gardiyanlarla uzla?ma. Bu talimatlar, içimde otomatik olarak olu?tu, bir duan?n par­çalar? gibi.
...
Gerçe?i anlatmak istedi?inizde, konu­?ulan dil son derece yetersiz kal?r; bir yazar?n yapabilece?i en iyi ?eyse, gerçe?e yakla?maya çal??makt?r. Bu genellikle umut­suz bir çabad?r, dolay?s?yla ona güvenilmez. Dil ancak özgün olan ?eyi bozar, tahrif eder. Yazar ne kadar çabalarsa çabala­s?n, kulland??? sözcükler her ?eyi alt üst eder, yanl?? tan?mlar ve bütün gerçe?i ka??t üzerindeki yalanlara dönü?türür.
...
Yat??t?r?c?; insan? saniyeler içinde tedirgin bir kurbandan, dram türünde bir oyunun ba?rolündeki sakin gözlemciye çevirir." Marco InnamoratiAuthor 14 books24

Una Montagna incantata a rovescio. Dopo Thomas Mann sembra impossibile pensare a una storia su un sanatorio per tubercolotici. Bernhard però ha vissuto l’esperienza (questo è il volume 4 dell’autobiografia). Ne risulta un libro paradossale e a tratti irridente verso il mondo medico. Solo Bernhard poteva scrivere quattro pagine incentrate sull’atto di sputare, uscendone indenne. Nessuna poesia della sofferenza, nessuna epica del confronto con la morte: solo la capacità di descriverne lo squallore e l’abbrutimento in pagine di atroce bellezza.autobiography Francisco Villalobos149

Un libro que trae consigo una brisa de aire fresco y nuevo. Ya hacía falta. Tocar el tema de las enfermedades, específicamente la de los pulmones, es algo sumamente complicado, y aplaudo al autor, pues la forma en que describe su vida siendo enfermo a los 18 años es arrolladora. Necesitamos más libros como estos, que hablen de enfermedades, porque aunque duela decirlo, las enfermedades es algo tan REAL. Queramos o no. Y encontrarlas en las historias ofrece todo un nuevo panorama de posibilidades. Lo recomiendo. Yahya105 6

Autor del comentario:
=================================